Naar Kalala 05.02 en terug met de bus (rustdag)zicht van uit het restaurant

Naar Kalala

Hoewel we vroeg zijn vertrokken is de hitte om 10u al niet meer te harden. De rit zou een 60km bedragen, niet overdreven, maar de enige weg gaat regelmatig over riviertjes waardoor er wel flinke klims in zitten. De fiets duwen is op zich niet erg, maar wel als het bloedheet is zoals vandaag. Nergens beschutting, nergens schaduw…

Onderweg stoppen we even in Rinde, een oud dorpje waar ik weer niet kan weerstaan aan een doekje dat de vrouwen met de hand weven. Eén vrouw van mijn leeftijd spreekt een beetje Engels (lang geleden op school geleerd), wat leuk is om wat uitleg te krijgen over hun gewoontes. Ik vind het raar dat zij beter Engels kan dan haar volwassen dochters die ook naar school gegaan zijn. Mijn Indo-english gaat ook vlotter en vlotter.

Onderweg verandert de mentaliteit ietwat. Kinderen zijn verlegen tot bang, mensen draaien zich om als we iets willen vragen… maar het is nooit slecht bedoeld. Hier komen gewoon geen blanken en zeker niet op de fiets, een eigenaardige combinatie voor hen.

Sumba is vergeven van de vlinders wat heel leuk is, maar ook van de honden en dat is soms minder leuk. Elk gezin heeft minstens één hond, maar er lopen er nog zoveel wild rond die duidelijk niet voldoende te eten hebben. Op elk erf treffen we ook varkens en biggetjes aan die vrij rond lopen als een huisdier. Ook de gieten en schapen lopen hier vrij en heel vaak de paarden. We zijn vandaag even moeten stoppen onderweg omdat er een twintigtal paarden de weg over stak. Zoveel mooier dan in een wei.

We bereiken de guesthouse in Kalala en dat ziet er al veel properder uit dan bij Maarten. 

zicht van uit het restaurant

onze bungalow voor vannacht

Het strand is ook mooi, maar het strand in het Zuiden kan volgens mij niet meer geklopt worden. Ik weet het, we zijn verwend…en het wordt eentonig, maar hier zijn we ook helemaal alleen.

We zijn allebei doodmoe en beslissen morgen niets te doen. Hier is geen internet, noch wifi noch 3G, dus het posten van de blog zal later moeten gebeuren. 

Volgende morgen nemen we de bus die stopt aan de hoofdweg. 

Michel was gisteren ook doodmoe en we beginnen te beseffen dat de combinatie warmte/klimmen niet zo vanzelfsprekend is op onze leeftijd. Waarschijnlijk is dit het laatste jaar dat we niet elektrisch gaan. Of dachten jullie dat ik ging zeggen dat we niet meer zouden fietsen? nee hoor!

Melolo 04.02

De twee voorbije dagen waren fantastich, maar mijn lichaam zegt dat ik het nog rustig aan moet doen, dus vandaag blijven we ter plekke. Paar foto’s van onderweg.

Met een lege fiets zijn we tussen de dorpjes in de buurt gereden. 

Communicatie is hier enkel mogelijk dankzij de google translater, maar het werkt, we verstaan elkaar. 

In een van de oude dorpjes weven de vrouwen mooie doekjes die ze proberen te verkopen. Als we niet met de fiets zouden zijn, kocht ik er een aantal om thuis cadeau te doen, want ze zijn wel mooi.

Er is hier niets om te eten, weet niet goed hoe de mensen dat hier doen. Het gezin waar we logeren eet ’s avonds enkel witte rijst… Vanmorgen zag ik een oude man voorbij komen met een stok op zijn schouder en aan weerskanten gevangen vissen. We hebben enkele vissen gekocht die ik vanavond ga schoonmaken en op de BBQ leggen. Da’s dan al dat. Er is hier echter geen koelkast om de vis te bewaren tot vanavond, maar dat is snel opgelost: de lokale winkel heeft een koelkast en daar mogen we de vis in leggen. Zo gaat dat hier. Ik heb Gad (die het hotelletje hier heel goed verzorgt) gevraagd om sayur te kopen (groenten) en we zullen zien wat daarvan komt. Uiteraard hebben we het gezinnetje gevraagd om met ons te eten, dat waren ze duidelijk niet gewend.

Het kuisen van de vis

BBQ, simpel

Van de groenten is niets in huis gekomen, rijst zijn we gaan halen in de plaatselijke warung (daar kunnen ze moeilijk iets fout mee doen.) De vis werd besprenkeld met enkele limoentjes die we gevonden hebben en het was heerlijk.

Wij zijn hier weer de enige klanten. Morgen rijden we naar Kalala en daarna komen we hier terug. De man is nu al blij dat wij hier opnieuw komen logeren en wij ook, want het is een heel fijne stop geweest.

Naar Melolo 03.02

We wilden vroeg vertrekken naar Melolo, maar zoeken eerst nog een bankautomaat die meer dan 1.000.000 roepies geeft. (ongeveer 60 euro) De lokale mensen kunnen meer trekken, maar met een buitenlandse kaart staan ze maar een beperkt bedrag toe. We denken in het Oosten moeilijk aan geld te kunnen geraken en proberen bij verscheidene banken om zoveel mogelijk mee te kunnen nemen. Uiteindelijk heb ik in totaal 2.500.000 roepies mee.

beton wordt met emmers naar boven gedragen, maar mankracht genoeg...

Het is ongeveer 60km tot in Melolo, maar we hebben muesli en melk bij voor het geval we onderweg zouden moeten kamperen. De weg is geasfalteerd en volledig plat, dat zou geen probleem mogen zijn, maar vermits ik nog in herstelfase ben voorzien we elke dag een noodplan. Het gaat echter supergoed, enkel de hitte is vandaag niet te harden. Om de 20km lassen we dan ook een rustpauze in in de schaduw.

Culinair ziet onze dag er vandaag als volgt uit. Ontbijt in het hotel = saffraanrijst met ansjovisjes, tomatensaus en stukjes komkommer. Eerste pauze enkele banaantjes, onderweg gekocht. Tweede pauze een gekookte maïskolf en een mango. Als middageten is er weer een vriendelijke vrouw die instantnoedels en sardientjes verkoopt en met wat gekookt water er bij hebben we alles wat nodig is. Koffie heeft ze niet, maar wij wel en zij levert opnieuw water. Grappig is dat het lieve mens ons bediend heeft met borden en een beker uit haar privéwoning.  Namiddag weer bananen en om 15u zijn we ter plekke.

We vinden onmiddellijk een losman (klein hotelletje) waar we de enige gasten zijn. De eigenaars zijn nog jong, zeer vriendelijk en het is er zeer proper. Na een verfrissende douche merk ik dat ik verbrand ben. Na al die tijd? Het was inderdaad zeer warm vandaag.

Morgen blijf ik hier, ik wil een rustdag en ga wat schrijven.

Vertrek naar het noorden met de fiets

Om 8u moesten we klaar staan om op de 'truck' te stappen die ons zou meenemen tot aan de hoofdweg en van daar zouden we verder fietsen. Uiteraard was er om 8.30u nog steeds geen truck of iets dat er op leek. Ik hoorde weer kinderen zingen, stapte daar op af en zag overal mensen klaar staan voor hun hut, gepakt en gezakt. Zo werkt dat hier: je staat klaar zodat de wagen ziet dat je mee wil.
We hebben het hele gedoe gefilmd en zullen proberen het op Utube te krijgen, zo grappig.

Wij vinden het vrij lastig dat alles moet herschikt worden om plaats te maken voor onze zakken. De fietsen worden achteraan gebonden. Wat we niet wisten, is dat er onderweg nog het driedubbel aantal mensen van de aanvaardbare plaatsen + zakken rijst, meel, dozen, tientallen aan elkaar gebonden kippen en een geit bij ons gepropt zou worden. Wie er dan niet meer bij kon, kroop op het dak (met de geit), of hing aan de buitenkant van het vehikel. Mensen kropen op elkaars schoot, ik kreeg gelukkig een kindje op mijn billen. Couleur locale zei u?


Als we afstapten aan de hoofdweg, hadden we veel beziens en namen we afscheid alsof we al jaren vrienden waren. Lieve mensen hier op Sumba.

Ons probleem was dat er geen enkel eethuisje zou zijn onderweg. Aan het kruispunt met de hoofdweg was wel een winkeltje. De vrouw verkocht zakjes noedels (mie), wij vroegen om air panas (warm water) en hadden een blik sardientjes bij dat zij heeft open gekregen met een schroevendraaier en een stuk van een mes. Zo primitief, maar onze grootste honger was gestild.

Onderweg leggen mensen enkele bananen te koop of mango's of eieren, gekookte maïskolven... behalve de eieren hebben we altijd iets gekocht. Ten eerste is dat lekker en voedzaam eten en wat je ook koopt, je doet aan ontwikkelingshulp, want de mensen zijn hier straatarm.

Ik was heel blij opnieuw op de fiets te zitten en niet bang van vermoeidheid, want als het niet zou gaan, zou een vrachtwagen ons zeker meenemen, maar het was niet nodig. Ik heb de 40km perfect doorstaan en na een frisse douche was ik niet eens moe. Het was dan ook een bijzonder mooie rit in een landschap dat me wat deed denken aan een televisieprogramma vroeger, de vets? met James en Siegfried. Glooiende groene bossen alom en niemand op de baan.

Morgen willen we naar Menolo, volledig plat. ;-)  

Twee dagen aan de zuidkust Tarimbang

Vermits ik nog niet volledig hersteld ben (enkel nog moe) hebben we besloten enkele dagen in het zuiden aan een strand te gaan doorbrengen. Dwz dwars door Sumba met een auto. Er is daar slechts één guesthouse dat iets boven ons budget ligt, maar we gaan er voor. Maarten, de eigenaar van de guesthouse pikt ons op, hij is toevallig toch in de stad waar wij verblijven. De rit kost ons 700.000 of 45 euro. Als we vertrekken uit Waingapu waar de hotels niet veel voorstellen wil ik zoals gewoonlijk de overschotjes zeep meenemen. Michel zegt ze te laten liggen, want we gaan naar een iets chiquere gelegenheid, daar zal zeker zeep zijn. Hij wacht ook op de mooie badkamer om zich te scheren.

De fietsen gaan op en in de auto en we doen samen met de eigenaar van de guesthouse boodschappen op de markt. Met een propvolle wagen worden de 100km ingezet. 

Het grootste deel is goeie weg, maar het laatste stuk is erbarmelijk, echt door de jungle. Dit was voor ons niet fietsbaar geweest…

Na drie uren bereiken we zijn domein. Wat een afknapper! Vuil, onderkomen, verwaarloosd,… de chiquere badkamer heeft zelfs geen deur, laat staan een spiegel om je te kunnen scheren...

Even is Michel onthutst, maar we wilden toch uit de toeristische zone reizen, niet? Terugdraaien is geen optie, de wagen is weer vertrokken, dus zullen we er het beste van maken. We geven het eten nog een kans, maar no way dat ik het afgesproken bedrag ga betalen!

We tenen naar het strand en dat is buiten alle verwachtingen… het mooiste strand dat ik ooit gezien heb en we zijn er helemaal alleen. Het doet wat denken aan Afrika, grote hevige golven waar je enkel onderdoor kan duiken. This makes it all worth while…

’s Avonds eten we zeer lekker. Maarten heeft een oventje gekocht en krijgt het niet aan de gang. De elektriciteit komt van een generator die tussen 18-06u werkt. Nadat ik hem een spoedcursus in ovengebruik heb gegeven, bereidt hij de vis met chili en limoen. Er arriveren nog gasten, een koppel uit Jakarta en een uit India. Zij zijn hier voor hun werk: microfinanciering. Zeer interessante mensen en als blijkt dat de man van Jakarta (oorspronkelijk een Indiër) directeur van een ‘betere’ school is, gaat het niet enkel meer over reizen. Hij heeft me in alle talen uitgenodigd om te komen spreken voor ‘zijn’ ouders en leerkrachten. Wij vliegen naar Singapore van uit Jakarta, dus we’ll see.

Ondertussen zijn we al gewend aan de omgeving. Ik heb veel flash-backs aan mijn eerste Thailandreis toen we logeerden in een Karindorp. Slapen in een hutje op poten, zodat de dieren er onderdoor kunnen. ’s Morgens gewekt door de haan, de biggen, honden, katten, kippen, het heeft toch iets idyllisch. We trekken er op uit naar het volgende dorp, niet meer dan enkele hutjes en zien daar voor het eerst enkele monolieten. (grafstenen) Van uit mijn bed kon ik ook kinderstemmen horen zingen. het is zondag en er is een kerkje vlakbij, dus ik kon het niet laten om te gaan kijken. De pastoor laat hen ook een Engels liedje met gebaren zingen, waarop ik kan mee doen.

De mensen zeggen vriendelijk goeiedag, maar zijn duidelijk geen blanken gewend. Op de terugweg horen we geritsel en plots kruist er een slang de weg, zo lang als de weg zelf. Brrr, maar ze blijken niet giftig de slangen hier.

Bij de lunch nemen we afscheid van de vier andere gasten en we beloven contact te houden. Het jong Indisch koppel wil wel met ons gaan fietsen in India, why not?

Wij weer naar het strand, weer helemaal alleen, maar dat word je nooit beu.

Morgen vertrekt er een vrachtwagen richting noorden en we zullen een stuk meerijden tot boven op de berg. De rest proberen we te fietsen, ben curieus of het zal gaan, anders wordt het liften geblazen en veel verkeer is er hier niet.