Vermits ik nog niet volledig hersteld ben (enkel nog moe)
hebben we besloten enkele dagen in het zuiden aan een strand te gaan doorbrengen.
Dwz dwars door Sumba met een auto. Er is daar slechts één guesthouse dat iets
boven ons budget ligt, maar we gaan er voor. Maarten, de eigenaar van de guesthouse pikt ons op, hij is toevallig toch in de stad waar wij verblijven. De rit kost ons 700.000 of 45 euro. Als we vertrekken uit Waingapu
waar de hotels niet veel voorstellen wil ik zoals gewoonlijk de overschotjes
zeep meenemen. Michel zegt ze te laten liggen, want we gaan naar een iets
chiquere gelegenheid, daar zal zeker zeep zijn. Hij wacht ook op de mooie badkamer om zich te scheren.
De fietsen gaan op en in de auto en we doen samen met de
eigenaar van de guesthouse boodschappen op de markt. Met een propvolle wagen
worden de 100km ingezet.
Het grootste deel is goeie weg, maar het laatste stuk
is erbarmelijk, echt door de jungle. Dit was voor ons niet fietsbaar geweest…
Na drie uren bereiken we zijn domein. Wat een afknapper!
Vuil, onderkomen, verwaarloosd,… de chiquere badkamer heeft zelfs geen deur, laat staan een spiegel om je te kunnen scheren...
Even is Michel onthutst, maar we wilden toch uit de toeristische zone reizen,
niet? Terugdraaien is geen optie, de wagen is weer vertrokken, dus zullen we er
het beste van maken. We geven het eten nog een kans, maar no way dat ik het
afgesproken bedrag ga betalen!
We tenen naar het strand en dat is buiten alle
verwachtingen… het mooiste strand dat ik ooit gezien heb en we zijn er helemaal
alleen. Het doet wat denken aan Afrika, grote hevige golven waar je enkel
onderdoor kan duiken. This makes it all worth while…
’s Avonds eten we zeer lekker. Maarten heeft
een oventje gekocht en krijgt het niet aan de gang. De elektriciteit komt van
een generator die tussen 18-06u werkt. Nadat ik hem een spoedcursus in
ovengebruik heb gegeven, bereidt hij de vis met chili en limoen. Er arriveren
nog gasten, een koppel uit Jakarta en een uit India. Zij zijn hier voor hun
werk: microfinanciering. Zeer interessante mensen en als blijkt dat de man van
Jakarta (oorspronkelijk een Indiër) directeur van een ‘betere’ school is, gaat
het niet enkel meer over reizen. Hij heeft me in alle talen uitgenodigd om te komen
spreken voor ‘zijn’ ouders en leerkrachten. Wij vliegen naar Singapore van uit
Jakarta, dus we’ll see.
Ondertussen zijn we al gewend aan de omgeving. Ik heb veel
flash-backs aan mijn eerste Thailandreis toen we logeerden in een Karindorp.
Slapen in een hutje op poten, zodat de dieren er onderdoor kunnen. ’s Morgens
gewekt door de haan, de biggen, honden, katten, kippen, het heeft toch iets
idyllisch. We trekken er op uit naar het volgende dorp, niet meer dan enkele
hutjes en zien daar voor het eerst enkele monolieten. (grafstenen) Van uit mijn bed kon ik ook kinderstemmen horen zingen. het is zondag en er is een kerkje vlakbij, dus ik kon het niet laten om te gaan kijken. De pastoor laat hen ook een Engels liedje met gebaren zingen, waarop ik kan mee doen.
De mensen
zeggen vriendelijk goeiedag, maar zijn duidelijk geen blanken gewend. Op de
terugweg horen we geritsel en plots kruist er een slang de weg, zo lang als de
weg zelf. Brrr, maar ze blijken niet giftig de slangen hier.
Bij de lunch nemen we afscheid van de vier andere gasten en
we beloven contact te houden. Het jong Indisch koppel wil wel met ons gaan
fietsen in India, why not?
Wij weer naar het strand, weer helemaal alleen, maar dat
word je nooit beu.
Morgen vertrekt er een vrachtwagen richting noorden en we
zullen een stuk meerijden tot boven op de berg. De rest proberen we te fietsen,
ben curieus of het zal gaan, anders wordt het liften geblazen en veel verkeer is er hier niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten