Om 8u moesten we klaar staan om op de 'truck' te stappen die ons zou meenemen tot aan de hoofdweg en van daar zouden we verder fietsen. Uiteraard was er om 8.30u nog steeds geen truck of iets dat er op leek. Ik hoorde weer kinderen zingen, stapte daar op af en zag overal mensen klaar staan voor hun hut, gepakt en gezakt. Zo werkt dat hier: je staat klaar zodat de wagen ziet dat je mee wil.
We hebben het hele gedoe gefilmd en zullen proberen het op Utube te krijgen, zo grappig.
Wij vinden het vrij lastig dat alles moet herschikt worden om plaats te maken voor onze zakken. De fietsen worden achteraan gebonden. Wat we niet wisten, is dat er onderweg nog het driedubbel aantal mensen van de aanvaardbare plaatsen + zakken rijst, meel, dozen, tientallen aan elkaar gebonden kippen en een geit bij ons gepropt zou worden. Wie er dan niet meer bij kon, kroop op het dak (met de geit), of hing aan de buitenkant van het vehikel. Mensen kropen op elkaars schoot, ik kreeg gelukkig een kindje op mijn billen. Couleur locale zei u?
Als we afstapten aan de hoofdweg, hadden we veel beziens en namen we afscheid alsof we al jaren vrienden waren. Lieve mensen hier op Sumba.
Ons probleem was dat er geen enkel eethuisje zou zijn onderweg. Aan het kruispunt met de hoofdweg was wel een winkeltje. De vrouw verkocht zakjes noedels (mie), wij vroegen om air panas (warm water) en hadden een blik sardientjes bij dat zij heeft open gekregen met een schroevendraaier en een stuk van een mes. Zo primitief, maar onze grootste honger was gestild.
Onderweg leggen mensen enkele bananen te koop of mango's of eieren, gekookte maïskolven... behalve de eieren hebben we altijd iets gekocht. Ten eerste is dat lekker en voedzaam eten en wat je ook koopt, je doet aan ontwikkelingshulp, want de mensen zijn hier straatarm.
Ik was heel blij opnieuw op de fiets te zitten en niet bang van vermoeidheid, want als het niet zou gaan, zou een vrachtwagen ons zeker meenemen, maar het was niet nodig. Ik heb de 40km perfect doorstaan en na een frisse douche was ik niet eens moe. Het was dan ook een bijzonder mooie rit in een landschap dat me wat deed denken aan een televisieprogramma vroeger, de vets? met James en Siegfried. Glooiende groene bossen alom en niemand op de baan.
Morgen willen we naar Menolo, volledig plat. ;-)
We hebben het hele gedoe gefilmd en zullen proberen het op Utube te krijgen, zo grappig.
Wij vinden het vrij lastig dat alles moet herschikt worden om plaats te maken voor onze zakken. De fietsen worden achteraan gebonden. Wat we niet wisten, is dat er onderweg nog het driedubbel aantal mensen van de aanvaardbare plaatsen + zakken rijst, meel, dozen, tientallen aan elkaar gebonden kippen en een geit bij ons gepropt zou worden. Wie er dan niet meer bij kon, kroop op het dak (met de geit), of hing aan de buitenkant van het vehikel. Mensen kropen op elkaars schoot, ik kreeg gelukkig een kindje op mijn billen. Couleur locale zei u?
Als we afstapten aan de hoofdweg, hadden we veel beziens en namen we afscheid alsof we al jaren vrienden waren. Lieve mensen hier op Sumba.
Ons probleem was dat er geen enkel eethuisje zou zijn onderweg. Aan het kruispunt met de hoofdweg was wel een winkeltje. De vrouw verkocht zakjes noedels (mie), wij vroegen om air panas (warm water) en hadden een blik sardientjes bij dat zij heeft open gekregen met een schroevendraaier en een stuk van een mes. Zo primitief, maar onze grootste honger was gestild.
Onderweg leggen mensen enkele bananen te koop of mango's of eieren, gekookte maïskolven... behalve de eieren hebben we altijd iets gekocht. Ten eerste is dat lekker en voedzaam eten en wat je ook koopt, je doet aan ontwikkelingshulp, want de mensen zijn hier straatarm.
Ik was heel blij opnieuw op de fiets te zitten en niet bang van vermoeidheid, want als het niet zou gaan, zou een vrachtwagen ons zeker meenemen, maar het was niet nodig. Ik heb de 40km perfect doorstaan en na een frisse douche was ik niet eens moe. Het was dan ook een bijzonder mooie rit in een landschap dat me wat deed denken aan een televisieprogramma vroeger, de vets? met James en Siegfried. Glooiende groene bossen alom en niemand op de baan.
Morgen willen we naar Menolo, volledig plat. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten