Door of rond het park?
We vinden geen van beiden Jaffna de moeite om te blijven,
dus keren we terug zuidwaarts. De eerste rit zou een trek van 120km zijn zonder
overnachtingsmogelijkheden onderweg .
Het tweede stuk wil Michel graag dwars door het park rijden, maar vermits het geregend
heeft, zal de weg erg modderig zijn en dat is te zwaar voor mijn gescheurde
pees die nog steeds niet genezen is. We beslissen dit stuk deze keer niet te
fietsen en de trein te nemen tot Anuradapura, ook een leuke ervaring.
We rijden naar het centrum en slapen bij dezelfde vriendelijke man waar we met Paul
geweest zijn, maar het is het einde van de paasvakantie hier, dus alle kamers
zijn bezet (ook bij de buren) op eentje na, zeer klein en bijna geen lucht, ik
doe geen oog dicht.
 |
| kinderloopwedstrijd, gewoon tussen het verkeer door |
 |
| Ingang legerkamp |
 |
| pauze voor curd |
We moeten gelukkig niet ver vandaag en tot onze spijt is
ook het pension aan het wildpark Wilpattu volzet, maar de eigenaar heeft een
oplossing voor ons gezocht. We slapen in de Leopard waar het eten goed en de kamer ok is. De eigenaar lijkt heel vriendelijk, maar de volgende
dag blijkt anders. Wij mogen het park niet in met de fiets en hebben een
voorstel gevraagd voor een safari van een halve dag + ons te droppen op de
hoofdweg in het park, zodat we er uit kunnen fietsen. De prijs die ervoor
gevraagd wordt is correct, het komt neer op 50 euro pp, inkom park inbegrepen.
We staan om 05u op en om 06u rijden we het park binnen met
de eigenaar van het hotel en een lokale gids. In plaats van naar het Noorden te
rijden waar de meren zijn waar het park gekend voor is en waar de olifanten
komen drinken en baden, rijdt hij recht naar de dropplaats en om 9u staan wij
op de weg in plaats van om 13u. Argumenteren heeft geen zin, er zou zogezegd
geen andere weg zijn… Nemen die ons dan echt voor onnozelaars? Dit is de eerste
keer dat we ons bedrogen voelen en weer leren we een les: waar er veel toerisme
is moeten we opletten.
We fietsen naar buiten, nog een mooie rit en komen te
vroeg aan onze bungalow die we deze keer gereserveerd hadden.
 |
| papaya-pauze in Wilpattu |
 |
| Jesus kon op water lopen, Michel ook mét fiets! |
Hier volgt een herademing: Sereno, de eigenaar is een uiterst vriendelijke man die perfect Engels spreekt. Hij had ons niet zo vroeg verwacht en als hij ons verhaal hoort, belt hij naar de verantwoordelijke, want zulke praktijken gaat het land geen goeie naam bezorgen. Michel kan zijn frustratie kwijt door de slechte ervaring op de blogs voor fietsers te zetten en door in de buurt te gaan fietsen waar het even mooi is als in het park. De bungalow is eenvoudig, maar ligt te midden van kokosbomen en we laten alle deuren en vensters open waardoor we ons midden in de brousse voelen met krekels, apen, pauwen en vogels die ons wekken. We slapen altijd onder een muggennet, een must in dit land. ’s Avonds komt Sereno bij ons zitten en praten we uren door over zijn land. Het is de eerste keer dat we zoveel leren over dit land op een open eerlijke manier, enerzijds omdat hij uitstekend Engels kan (heeft in USA gewoond) en anderzijds omdat hij een zeer belezen man is. Hij heeft ook heerlijk voor ons gekookt, deze plek is absoluut een aanrader!
De volgende dag fietsen we eerst langs de rivier, een tip van Sereno, een wondermooie rit tussen de vogels die wakker worden en dan
rijden we 10km naar de lagune waar we ons laten over zetten door een visser.
 |
| Onderweg worden we geroepen door houthakkers die ons kokosmelk laten drinken |
Aan de overkant rijden we door een dorp waar de tijd is blijven stilstaan. Hier
komen (nog) geen blanken en terwijl Michel op de visser wacht, moet ik mee met
een vrouw naar haar huis. Het hele gezin komt kijken naar de blanke vrouw die
op bezoek is… heel lief allemaal.
In en rond de stedelijke gebieden spreken de meeste mensen
een beetje Engels, maar hier absoluut niets en toch kunnen we communiceren. Wat
ik veel moeilijker vind, is als ze enkele woorden kennen maar ze verkeerd
begrijpen. Dan krijg je onwaarschijnlijke vergissingen.
 |
| Hij kan het toch niet laten... |
Na een dag van 70km belanden we aan de lagune op 1km van het strand in een kamer van een super vriendelijke man die heel blij is dat we bij hem logeren . Als we vragen waar we in dit verlaten gat kunnen eten, stelt hij voor dat zijn vrouw zal koken en dat hij het naar ons brengt. We hoeven maar te zeggen tegen hoe laat… dan gaan we eerst zwemmen.
 |
| voor bungalow 19.00u |
 |
| Voor bungalow 07.00u |
Op het strand
zijn we helemaal alleen en dat valt mee, want mijn zwembloesje hangt nog aan de
wasdraad in Trinco…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten