Van Passikudah naar Polonaruwa (78km)
We logeren bij een moslimfamilie in eenvoudige maar nette
kamers. Het is hier bloedheet, moeilijk slapen ’s nachts. We vragen een tip aan
de vrouw des huizes voor ons avondeten en nemen een toektoek tot aan het
restaurant. Dit is de eerste keer dat we zo slecht hebben gegeten in Sri Lanka.
Om goed te doen heeft ze ons naar een meer Westerse tent gestuurd: koel en niet
te fretten. Paul kiest ‘pepersterk ‘die hij laat liggen en ik heb gegrild
seafood dat uitgedroogd is, maar met goeie tanden nog haalbaar. De gefrituurde
calamares van Michel vallen nog het beste mee.
Na het ontbijt trekken de twee mannen naar de gekende site.
Ik heb die enkele jaren geleden bezocht tijdens de culturele toer die ik
gemaakt heb op dit eiland. Ik kies er voor om alleen te blijven en mijn boek
verder te herwerken.
We lunchen in een lokale tent ‘banana leaf’, ongeveer het
padang systeem van Indonesië: een bord rijst en je vult zelf aan met groenten,
vis of kip. Veel lekkerder dan gisteravond. Terwijl de mannen wat luieren ga ik
naar de markt om veters te zoeken, want die van Michels Keens hebben het
eindelijk begeven. De mensen zijn overal even vriendelijk, al spreken ze geen
Engels. Ik had gelukkig de oude veter bij…
Naar Sigiriya
We staan om 5.30u op en zitten om 6u op de fiets, want we
hebben 60km voor de boeg. Zo vroeg vertrekken betekent dat de wereld ontwaakt
terwijl je fietst, heerlijk. De rit gaat door een natuurpark waar we
getrakteerd worden op vogelgezang de ganse weg lang.
 |
| even de stand van het zadel optimaliseren |
 |
| de route uitstippelen |
Michel beklimt hier in
Sigiriya de fameuze rots waar beneden mooie fresco’s in de grot te zien zijn.
Ik pas, heb ze vorige keer gezien.
 |
| de varaan ging shoppen |
 |
| de gustibus et .... |
Naar Anuradhapura moeten we 80km bollen, dus weer om 5.30u
op. Weer langs een natuurpark, Voor Polle misschien wel de mooiste rit en de
laatste, want zaterdag keert hij terug.
 |
| visser steekt de moten in zakjes voor klanten terwijl de poezen zitten te wachten op de afval |
 |
| alleen op de baan |
De mensen, vooral kinderen zijn zo blij
als we zwaaien en halen dan een brede glimlach boven, hun parelwitte tanden
ontbloot. Ik vind de kinderen hier erg beleefd, open en vriendelijk. Ik
herinner me dat ze hier Montessori-onderwijs genieten en zoals de Dalai Lama
heeft gezegd: education is the key to peace.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten