We vertrekken uit Kilinochchi om 6u na een milktea in de tent vlakbij onze guesthouse. Mooie rit, perfecte weg en niet te veel verkeer. Nog steeds overal bewijzen van de oorlog en legerposten alom.
Volgende dag blijven we in Jaffna
We fietsen zonder bagage naar Het uiterste Noorden, aan zee, waar je India kan zien aan de overkant.
Deze trip hadden we ons beter bespaard, maar zo gaat het met avontuurlijk reizen: je weet nooit op voorhand wat je te wachten staat. De weg naar het Noorden is druk, veel verkeer, uitlaatgassen, geen mooie omgeving... We zijn teruggekomen langs een andere weg met duidelijk weinig verkeer, maar ook duidelijk waarom: de slechtste weg die we in vijf maanden hebben meegemaakt. Op zich niet erg, maar mijn linkerschouder kan dat niet aan, dus moet ik met één hand rijden en dat is moeilijk als het zo hobbelt.
We bezoeken onderweg een plaats waar vermoedelijk monniken liggen begraven;
Onderweg zien we overal vernielde huizen uit de oorlog. Hier is nog niet te veel aan heropbouw gedaan, enkel de tempels worden gerestaureerd. We eten onderweg een saffraanrijst met groenten, maar dat ga ik liever aanwijzen dan uitleggen...
Wij vinden Jaffna niet echt de moeite en voor fietsers is de rit naar de kust geen aanrader.
Morgen nemen we de trein naar Anuradhapurna om dan door het natuurpark te fietsen. We zouden het kunnen fietsen, maar het is 120km waarvan een deel door de modder door de regen en dat kan mijn schouderpees niet aan. Voor één keer een stuk trein kan ook een ervaring zijn, alhoewel Michel dat niet zou doen als hij alleen was. Fietser in hart en ziel hé!
 |
| The Elephantpass is het enige wat de twee stukken land bij elkaar houdt. |
 |
| Michel zag een oude mini staan en stak zijn duim op. Springen die mannen in hun auto en rijden ons achterna |
Volgende dag blijven we in Jaffna
We fietsen zonder bagage naar Het uiterste Noorden, aan zee, waar je India kan zien aan de overkant.
Deze trip hadden we ons beter bespaard, maar zo gaat het met avontuurlijk reizen: je weet nooit op voorhand wat je te wachten staat. De weg naar het Noorden is druk, veel verkeer, uitlaatgassen, geen mooie omgeving... We zijn teruggekomen langs een andere weg met duidelijk weinig verkeer, maar ook duidelijk waarom: de slechtste weg die we in vijf maanden hebben meegemaakt. Op zich niet erg, maar mijn linkerschouder kan dat niet aan, dus moet ik met één hand rijden en dat is moeilijk als het zo hobbelt.
We bezoeken onderweg een plaats waar vermoedelijk monniken liggen begraven;
Onderweg zien we overal vernielde huizen uit de oorlog. Hier is nog niet te veel aan heropbouw gedaan, enkel de tempels worden gerestaureerd. We eten onderweg een saffraanrijst met groenten, maar dat ga ik liever aanwijzen dan uitleggen...
Wij vinden Jaffna niet echt de moeite en voor fietsers is de rit naar de kust geen aanrader.
Morgen nemen we de trein naar Anuradhapurna om dan door het natuurpark te fietsen. We zouden het kunnen fietsen, maar het is 120km waarvan een deel door de modder door de regen en dat kan mijn schouderpees niet aan. Voor één keer een stuk trein kan ook een ervaring zijn, alhoewel Michel dat niet zou doen als hij alleen was. Fietser in hart en ziel hé!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten