Rinca, natuurreservaat

Vandaag zoals de 'gewone' toerist een bootje genomen naar Rinca, het kleinere broertje van Komodo.
We ervaren in Luan Bajo voor het eerst gen al te zuivere praktijken. Meer toerisme, laagseizoen, iedereen belooft van alles waarvan je de helft niet moet geloven. Ik neem de 'duurdere kamer' voor warm water, maar nadien blijkt geen enkele boiler te werken. De daguitstap zou 300.000 rp kosten pp wat niet overdreven is. (20 euro) en voor de lunch zou er voor ons gekookt worden: vis of kip + groenten + rijst. Nadien nog snorkelen... dat zag er goed uit. We zitten maar met 4 op de boot: wij + een jong koppel uit Bolivië die in Australië wonen. Aangekomen (1,5u varen) blijken we nog heel wat te moeten betalen: duurdere inkom omdat het zondag is, gids, tax, 50.000pp voor de 'government' en dan nog een heus bedrag voor de trekking. Het koppel heeft niet genoeg geld bij. Ik schiet hen voor, maar onderhandel eerst. Inkom + gids = trekking volgens mij. Sinds januari hebben ze er nog maar een ticket bij verzonnen. Ik heb tegen die man gezegd 'doe dan maar even alsof het december is.' We hebben het trekkingsticket uiteindelijk gratis gekregen.

Grote logge beesten die komodo's...

zij ruiken met hun tong

ze kunnen ook heel lui zijn

Wij verder de jungle in met de gids die een stok bij heeft als bescherming...
De varanen broeden 9 maanden en gedurende die periode moet je niet in de buurt van het vrouwtje komen, logisch.

Boom eet boom...

letterlijk strontkevers die snoepen van de uitwerpselen van de waterbuffels

duizendpoot

Als lunch kregen we een fried rice op de boot. Ok voor mij, maar zit me dan niets voor te liegen.
We zijn nog gaan snorkelen, dwz Michel is op de boot gebleven, want koud water, veel wind en met zijn hoest leek dat veiliger.

Aangekomen in de guesthouse heb ik onze biezen gepakt en zijn we verhuisd naar een Grieks ding, Veel gezelliger, lekker eten, positieve karma.

Met fiets bergaf en met bus berg op

We zijn enkele dagen in Happy Happy moeten blijven, want Michel was ziek. Hij hoestte al enkele weken, niet erg, maar heeft er nu een soort griep bovenop gekregen, net nadat hij gestart was met antibiotica. Fietsen zit er niet in, hij in bed, ik op terras mijn boek bijwerken. We hebben geluk net in deze  guesthouse te zitten, bij Nederlanders die zeer lief zijn.

Gisteravond geen koorts meer, dus vanmorgen wagen we het er op. We hebben hier een Duits koppel leren kennen die elke winter 3 maanden door Azië reizen en de vrouw, Kristina stelt voor om onze bagage mee te nemen naar de volgende stop, want blijkbaar zullen we alle vier overnachten in een klooster. Geweldig voorstel, dan kunnen wij met een lege fiets op weg voor een afdaling van 35km.

De rit is heel mooi, maar beetje frisser dan gewend en in het begin is het toch wat klimmen wat de benen van Michel nog niet echt zien zitten. 

oma en kleinzoon in de winkel

Beneden gekomen in de buurt van de markt zoeken we een bus om ons nog 100 km verder bergop te brengen. Voor 10 euro nemen ze ons met fiets en al mee, daar gaan we niet voor afzien.

Onderweg gaan we tanken en ik ben er verbaasd over dat er veel vrouwen aan de pomp staan. Ze kunnen misschien beter rekenen?

Het klooster is gekend en er zijn blijkbaar niet veel andere mogelijkheden om te overnachten, dus we zien een aantal mensen terug. Nette kamer, warm water en vriendelijke nonnekes, meer moet dat niet zijn.  's Avonds gaan we een restaurant zoeken samen met het Duits koppel en er is niet veel in de buurt. We vinden een soto ayam (kippesoep) en die valt wel mee. We eten bij kaarslicht, want de elektriciteit is weer uitgevallen, dat gebeurt bijna dagelijks. het is hier koud voor onze normen in Indonesië, we moeten iets met lange mouwen aan. Bovendien regent het in Flores elke dag hevig, was te verwachten in het regenseizoen, maar op Sumba en Lombok hebben wij veel geluk gehad, daar kwam de regen ofwel 's nachts of als we gedaan hadden met fietsen.

's Morgens is Michel nog steeds niet in orde en we beslissen door te reizen met een bus tot in Labuan Bajo. Toevallig is er buiten wij twee nog slechts één passagier, dus dat is aangenaam bussen. In de 'apotek' zit vandaag ook een dokter en we laten naar Michels longen luisteren. Bloeddruk ok, longen niets onrustbarends, maar hij raadt aan om een RX thorax en cardiogram te laten nemen, niet dringend, dus dat kan in Singapore binnen een week. Morgen gaan we op daguitstap naar Rinca oa om de varanen te zien. Dat is een kleiner nationaal park dan Komodo, minder toeristisch en hetzelfde wildlife. Overmorgen vliegen we naar Denpassar voor onze laatste dagen in Indonesië.

Een fietsdag zonder bagage 17.02

Vandaag fietsen we zonder bagage naar een oud dorp en laten we ons hopelijk weer omhoog rijden...

Dik bamboebos

Drie vrouwen die werken in een NGO in Java die we in Moni ontmoet hebben

De noten worden door jongere vrouwen stuk geklopt en deze oude vrouw haalt de noot uit de dop.

vrouw verkoopt kruiden

moeder en dochter kuisen bonen

zicht van uit het dorpje

We rijden een stukje terug met de fiets en laten ons dan meenemen tot boven met een vrachtwagen.

Het laatste stuk is weer fietsbaarn dus dat doen we dan ook. We komen happie aan in Happy Happy en lassen een middag niksen in.

 Zo zien de winkeltjes er hier uit...

Moni - Ende 16.02

We vertrekken terug naar Ende en laten ons het eerste stuk naar boven brengen tot aan de markt. Het is best fietsbaar voor mensen als Jens en co, niet meer voor ons. Dan volgt er een afdaling van 50km, wondermooi! De brousse is hier nog niet leeg gekapt, gigantische bamboes naast allerlei andere bomen en er is maar één weg die langs de dorpjes gaat. Iedereen onderweg zegt vriendelijk goeiedag, van jong tot oud, hallo miss, what's your name? whereyougo? In Sumba reden we eens door een dorp waar de juf Engels zich waarschijnlijk vergist heeft, want daar riepen de kinderen allemaal 'I'm sorry' terwijl ze vrolijk zwaaiden.

Hi miss

Een betonnen glijbaan, om je poep te harden?

Er zijn twee korte beklimmingen in de rit, die kunnen we wel aan. We zijn vroeg vertrokken en om 10.30u zijn we al in Ende  (opnieuw aan zee) waar niet veel te doen is, dus beslissen we om vandaag nog de bus te nemen naar het Westen. Voor die 130km tot in Bajawa vroeg een chauffeur 80 euro, een andere 30 euro en de bus wilde de fietsen + ons meenemen voor 12 euro. Keuze snel gemaakt, omdat wij tijd hebben, want een bus stopt natuurlijk overal. 

Na de lange afdaling in Ende aan zee

We laten ons droppen aan een hotelletje dat M heeft gevonden op Wiki Travel. Het heet Happy Happy en wordt gerund door Nederlanders op pensioen.

Wat een verademing, alles werkt hier! Warm water, heel proper, een echt bed met dekbed… Ik spring onmiddellijk onder de warme douche.