Gisteren zijn we van uit Negombo naar Colombo gefietst. Voorzichtig de stad uit, door de markt (zondag) maar dan een mooie rit zonder te veel verkeer, een stuk langs het water.
We stoppen voor een verse fruitsap onderweg en eten heel bescheiden om niet met een volle maag verder te moeten fietsen. Na een 50 tal km bereiken we de stad, waar we doorfietsen om een rustiger, betaalbaar hotel te vinden. Leuke plek, vlak bij het strand waar we ons te goed doen aan een gegrilde visschotel voor mij, idem gegratineerd voor Michel, maar eerst genieten van de zonsondergang...
Vandaag vertrekken we richting ambassade voor het visum en onderweg ontbijten we in een Indisch ding. Lekkere dal met Chai voor mij en koffie voor Michel. Beetje India vind ik. Vermits we de grote baan geen aanrader vinden (echt gevaarlijk, vooral omdat niemand kijkt voor hij vertrekt, noch voetganger, fiets, bus, auto, toektoek...) fietsen we langs kleine straatjes. Leuker, tot ik plots voel dat mijn fiets wordt tegengehouden (langs achter) Als reactie grijp ik naar mijn tasje dat aan mijn schouder hangt, maar daar is het em niet om te doen. Blijkbaar heeft een jonge man mijn fiets tot stilstand gebracht, die valt om en in dezelfde seconde grijpt hij mijn aangezicht en kust me op mijn mond om zich dan bliksemsnel uit de voeten te maken. Ik was zo verbouwereerd dat ik enkel nog heb geroepen 'you fool.' Dan pas beseft Michel dat er iets aan de hand is en hij jaagt de hond weg, denkende dat die mij gebeten heeft. Het moet een heel jong gastje geweest zijn aan de snelheid van zijn lopen te zien. Misschien voor een weddingschap? Toch niet aangenaam, want het vertrouwen is wat geschonden.
Nog nooit heb ik een ambassade gezien die zo slecht georganiseerd is. De mensen blijven vriendelijk, wat ik niet begrijp. Een massa volk, iedereen krijgt een nummertje waar niemand rekening mee houdt. Ik heb braaf twee uren zitten wachten (met meer dan 100 mensen voor mij) tot ik door kreeg dat er een ander systeem geldt. Ofwel moet je iemand kennen, of je moet geld geven. Het werd dus struggle for life, maar als dat voor iedereen geldt, kan ik dat ook. Survival of the fittest? Om 14.50u, vier uren later heb ik de paspoorten mét stempel tot 4 mei in mijn handen. De helft van de mensen moet de volgende dag terugkomen, want om 15u doen ze de deuren toe. Wat een ervaring!
Michel en ik zijn beiden uitgehongerd, we stoppen aan een kraampje met samosa en drinken nadien een verse fruitsap.
In Sri Lanka zijn we niet de enige fietsers, wel reizigers op de fiets. De bussen zijn hier het ergstdie gaan gewoon naar de kant, of je er nu bent of niet.
Morgen weg uit deze gekke stad richting zuiden.
 |
| weinig verkeer eens de stad uit. |
 |
| de fiets is hier nog echt een vervoermiddel |
We stoppen voor een verse fruitsap onderweg en eten heel bescheiden om niet met een volle maag verder te moeten fietsen. Na een 50 tal km bereiken we de stad, waar we doorfietsen om een rustiger, betaalbaar hotel te vinden. Leuke plek, vlak bij het strand waar we ons te goed doen aan een gegrilde visschotel voor mij, idem gegratineerd voor Michel, maar eerst genieten van de zonsondergang...
Vandaag vertrekken we richting ambassade voor het visum en onderweg ontbijten we in een Indisch ding. Lekkere dal met Chai voor mij en koffie voor Michel. Beetje India vind ik. Vermits we de grote baan geen aanrader vinden (echt gevaarlijk, vooral omdat niemand kijkt voor hij vertrekt, noch voetganger, fiets, bus, auto, toektoek...) fietsen we langs kleine straatjes. Leuker, tot ik plots voel dat mijn fiets wordt tegengehouden (langs achter) Als reactie grijp ik naar mijn tasje dat aan mijn schouder hangt, maar daar is het em niet om te doen. Blijkbaar heeft een jonge man mijn fiets tot stilstand gebracht, die valt om en in dezelfde seconde grijpt hij mijn aangezicht en kust me op mijn mond om zich dan bliksemsnel uit de voeten te maken. Ik was zo verbouwereerd dat ik enkel nog heb geroepen 'you fool.' Dan pas beseft Michel dat er iets aan de hand is en hij jaagt de hond weg, denkende dat die mij gebeten heeft. Het moet een heel jong gastje geweest zijn aan de snelheid van zijn lopen te zien. Misschien voor een weddingschap? Toch niet aangenaam, want het vertrouwen is wat geschonden.
Nog nooit heb ik een ambassade gezien die zo slecht georganiseerd is. De mensen blijven vriendelijk, wat ik niet begrijp. Een massa volk, iedereen krijgt een nummertje waar niemand rekening mee houdt. Ik heb braaf twee uren zitten wachten (met meer dan 100 mensen voor mij) tot ik door kreeg dat er een ander systeem geldt. Ofwel moet je iemand kennen, of je moet geld geven. Het werd dus struggle for life, maar als dat voor iedereen geldt, kan ik dat ook. Survival of the fittest? Om 14.50u, vier uren later heb ik de paspoorten mét stempel tot 4 mei in mijn handen. De helft van de mensen moet de volgende dag terugkomen, want om 15u doen ze de deuren toe. Wat een ervaring!
Michel en ik zijn beiden uitgehongerd, we stoppen aan een kraampje met samosa en drinken nadien een verse fruitsap.
In Sri Lanka zijn we niet de enige fietsers, wel reizigers op de fiets. De bussen zijn hier het ergstdie gaan gewoon naar de kant, of je er nu bent of niet.
 |
| bus rijdt naar de kant om mensen te laten opstappen . Ze stopt niet volledig, je moet er op springen terwijl ze rijdt...en wij moeten uit de weg; |
Morgen weg uit deze gekke stad richting zuiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten