Gisteren heeft er een chinese man foto's van ons staan nemen terwijl ik de zonsondergang trok. Ik heb ze nadien gekregen. Heel vriendelijke mensen zijn vrouw en hij, maar geen woord Engels... Toch zijn we er in geslaagd uit te leggen dat we voor twee jaar van Kunming naar Gulin gefietst zijn en de vrouw was dolgelukkig, want zij is van Kunming. China is groot, maar de wereld is klein.
Voor de rit van vandaag bestaat er een weg dwars door het nationaal park, maar ik ben er niet zo scheutig op om dat per fiets te doen. Ik ben hier jaren geleden op safari geweest met een jeep en als je geluk hebt, komen de dieren toch heel dichtbij. Toen werd ons gezegd dat het veilig was zo lang je in de jeep bleef, omdat de wilde dieren daaraan gewend zijn. En dat nu met de fiets? Michel zegt om te lachen dat hij zijn rode T-shirt zal aantrekken en voorop zal rijden, dan kan ik zien wat er gebeurt. En dan snel wegfietsen?
We zijn om 7.30u al op de baan, 60km voor de boeg en we hebben ondervonden dat je 's namiddags niet meer kan fietsen door de hitte. De benen van Michel willen niet mee het eerste uur. Het lijkt alsof zijn rem op staat. Raar, maar het is gelukkig over gegaan. Onderweg ontbijt en tegen 10u vraag ik wanneer we weg door het park komt... we zitten er verdorie op! Een mooie, verharde weg, dwars door de jungle. Toegegeven: zeer mooi. Onderweg zien we apen, varanen, ijsvogels, kolibri's, waterbuffels,... en ik kijk goed rond omdat ik geen olifant wil tegenkomen, Michel kijkt ook rond om er wel een te zien. Er moeten verschillen zijn... Het is zwaar fietsen, voortdurend op en af, constant switchen van vitesse, maar we zijn hier quasi alleen op de baan. En dan... hij heeft toch altijd geluk!
Het is een mannetje en we weten niet hoe hij zal reageren als we hem voorbij steken, dus is het wachten tot hij weg gaat, maar dat doet het brave dier niet. het is erg warm om zo stil te staan in de zon... Dan stopt er een lokaal busje en da vrouwelijke chauffeur geeft ons een trosje bananen die we aan de olifant kunnen geven, dan zou hij zeker niet aanvallen. Michel voorop, mét rode T-shirt dat nu geen goed idee meer lijkt en dan komt er uit de tegenovergestelde richting een bus. Wij beslissen die bus als scherm te gebruiken tussen de olifant en ons en dat lukt. Beetje onhandig gooit Michel de bananen nog naar het gigantisch beest. We weten niet of hij dat gewaardeerd heeft, maar hij is ons niet achterna gekomen, oef.
Rond 12.30u bereiken we Buttala. We eten in het centrum en vinden een eenvoudig guesthouse met een mooi terras vol bloemen waar we de namiddag blijven liggen in een stoel, allebei moe.
 |
| da's de mijne |
We zijn om 7.30u al op de baan, 60km voor de boeg en we hebben ondervonden dat je 's namiddags niet meer kan fietsen door de hitte. De benen van Michel willen niet mee het eerste uur. Het lijkt alsof zijn rem op staat. Raar, maar het is gelukkig over gegaan. Onderweg ontbijt en tegen 10u vraag ik wanneer we weg door het park komt... we zitten er verdorie op! Een mooie, verharde weg, dwars door de jungle. Toegegeven: zeer mooi. Onderweg zien we apen, varanen, ijsvogels, kolibri's, waterbuffels,... en ik kijk goed rond omdat ik geen olifant wil tegenkomen, Michel kijkt ook rond om er wel een te zien. Er moeten verschillen zijn... Het is zwaar fietsen, voortdurend op en af, constant switchen van vitesse, maar we zijn hier quasi alleen op de baan. En dan... hij heeft toch altijd geluk!
Het is een mannetje en we weten niet hoe hij zal reageren als we hem voorbij steken, dus is het wachten tot hij weg gaat, maar dat doet het brave dier niet. het is erg warm om zo stil te staan in de zon... Dan stopt er een lokaal busje en da vrouwelijke chauffeur geeft ons een trosje bananen die we aan de olifant kunnen geven, dan zou hij zeker niet aanvallen. Michel voorop, mét rode T-shirt dat nu geen goed idee meer lijkt en dan komt er uit de tegenovergestelde richting een bus. Wij beslissen die bus als scherm te gebruiken tussen de olifant en ons en dat lukt. Beetje onhandig gooit Michel de bananen nog naar het gigantisch beest. We weten niet of hij dat gewaardeerd heeft, maar hij is ons niet achterna gekomen, oef.
Rond 12.30u bereiken we Buttala. We eten in het centrum en vinden een eenvoudig guesthouse met een mooi terras vol bloemen waar we de namiddag blijven liggen in een stoel, allebei moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten