We vertrekken vroeg uit Aruganbay met 60km voor de boeg. Hoe verder we naar het Noorden rijden, hoe armer de streek wordt. Het wordt moeilijk om een 'decent' guesthouse te vinden. Voordeel: alles wordt goedkoper, nadeel: de mensen hebben minder school gelopen (meer Tamils) en toeteren de godganse dag, om dag te zeggen, om ons van de baan te duwen, ...
 |
| Allez jong, komt er nog wa van? |
 |
| Om 7.30u rijden we de brug over |
 |
| Toch niet alleen op de weg |
Sommige stukken zijn heel mooi en rustig, andere druk en chaotisch.
 |
| speciale architectuur, allemaal ronde huisjes |
 |
| pauze, want om 10u is het al bloedheet |
 |
| zouden wij ook eens moeten doen... |
 |
| huwelijk |
Na 60km vinden we een slaapplaats in Akaraypatu aan het strand in een complex dat met Tsunamigeld is gebouwd. Gewone kamers, koude douche en basic hygiëne, maar met de zee voor de deur. Er is trouwens weinig alternatief in deze buurt om te slapen. De zee is heerlijk en deze keer niet agressief. Weinig of geen stroming. De twee zussen die deze plek uitbaten willen voor ons koken, maar dat betrouwen we niet helemaal. Ze hebben geen koelkast en ik begrijp niet hoe ze kip of vis dan bewaren, we kiezen er voor om een kilometer verder te eten in een restaurant. Uiteraard is het donker als we terugkeren, maar we zijn voorzien van lampen en toch... een hond die ons niet heeft gezien draait zich om en loopt onder de fiets van Paul die tegen de vlakte slaat. Binnen de minuut staat iedereen in de buurt er rond om te helpen. Iemand tovert een stoel voor Paul, men wil hem naar het ziekenhuis rijden,... how, hold your horses. Michel controleert de fiets en terwijl Paul bekomt van de emotie wordt de balans opgemaakt: niets gebroken, een lelijke schaafwonde aan de bovenarm en aan de rechterknie. Geen ziekenhuis nodig. Oef, het had veel erger kunnen zijn...
Terug op de kamer verzorgen we het met betadine en een steriel verband en morgen zien we verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten