Onaangename verrassing

De eigenaar van ons guesthouse heeft voorgesteld om 'prawns with garlic' te bereiden als avondmaal. Wij vinden dat prima, dan hoeven we niet meer buiten, want fietsen in het donker proberen we altijd te vermijden. het restaurant ligt aan de voorkant van het gebouw en als we terug in de kamer komen blijkt er ingebroken. Alles is open gemaakt...Ik had het geld verdeeld over drie plaatsen, die hebben ze alle drie gevonden + de twee gsms weg. De politie gebeld, die wilden zelfs niet komen. Wij mochten naar het bureau om een klacht in te dienen, maar waarvoor? De melding was gebeurd en onze spullen zouden we toch niet terug zien. We hebben onszelf de moeite bespaard, want het was al laat en we zouden om 6u beginnen fietsen. Wat we raar vonden, is dat de dieven de telefoons uit het hoesje hebben genomen en de hoesjes hebben laten liggen.
Pech voor hen: Michel kan zijn gsm blokkeren, dus zodra ze op internet proberen te gaan is die onbruikbaar en de mijne heeft een getekende code die ze nooit kunnen vinden.
Wij vermoeden dat het drugsverslaafden zijn geweest. Er is duidelijk enkel naar cash gezocht, de visakaarten zaten bij de euro's en die hebben ze laten zitten. Ook mijn uurwerk lag open en bloot en dat heb ik nog. Michel is overdag alleen gaan fietsen in de buurt en is twee keer aangesproken om drugs te kopen... het heeft ons niet belemmerd goed te slapen.

We vertrekken dus om 6u terwijl de zon op komt. We hebben meer dan 70km voor de boeg met een klein hoogteverschil. Paul heeft daar beetje schrik voor, maar hij doet het prima!

Mooi delen

Na een frisse douche rijden we nog even tot aan een ruïne van een oude tempel.

kameleonhond, aangepast aan de kleuren van de zuilen ;-)

's Avonds gaan we nog even naar de zonsondergang kijken aan het water. Ze zit achter de wolken, maar dat maakt het niet minder mooi.

Morgen fietsen Michel en Paul naar de ruïnes, ik blijf hier. Een dagje zonder mannen kan geen kwaad. ;-)

40 km tot Pasikuda

27 maart, rustdag.

Na de valpartij heeft Polle wat meer last van zijn rug. We kiezen om een dagje geen inspanningen te leveren, komt mij ook heel goed uit. Voormiddag wat schrijven, blog en fb bijwerken, niksen en na de lunch een toertje in de buurt zonder bagage.

We ontmoeten hier een Canadees koppel die begeleide fietstochten doen en wisselen wat ideeën uit. Na het enthousiasme van Michel aanhoord te hebben, gaan ze volgens mij volgende keer met twee op stap… 

28 maart, korte rit.

We nemen onze tijd voor het ontbijt terwijl Michel een pleidooi  afsteekt over de nieuwe batterij die hij ontdekt heeft voor de elektrische fiets. Dat opent nieuwe perspectieven...No more limits. Het heeft vannacht geregend en het is duidelijk minder warm dan anders, dus vroeg vertrekken is niet per sé nodig. 

verse canne à sucre

Onder moeders paraplu zaten eens twee vriendsjes

De rit brengt ons 40km verder naar Pasikuda waar veel lokale toeristen zijn op het strand. De zee is hier kalm, ondiep en dus zeer geschikt voor deze bevolking die niet kan zwemmen. We passeren enkele gigantische resorts in aanbouw, ook een aantal nieuwe complexen die af zijn, maar geen klanten hebben. De reinste grootheidswaan. Er zijn weinig guesthouses, maar we vinden toch iets leuk waar een trouwfeest aan de gang  is. Als we eerst gaan eten en na 15u terugkomen, wil de eigenaar ons twee hutjes verhuren. Eten vinden is hier ook niet makkelijk. Uiteindelijk belanden we in een ander hotel waar we lekker eten en onderuit zakken in hun salon, want het is toch erg warm geworden.

Als we  om 15.30u de kamers betrekken, blijkt dat we vanavond de overschot va het feestmaal krijgen, gratis en voor niks. 

Om 19u wordt de tafel voor ons gedekt in de tuin. Soms maak je leuke dingen mee als je niet georganiseerd reist.

Van Arugambay naar Batticaloa (70km)

's Morgens is het even afwachten hoe stijf Polles lijf is, maar dat blijkt mee te vallen. De wonde op zijn bovenarm vraagt toch wat verzorging om ontsteking te vermijden en ik ben bijna door mijn verbanden heen, dus gaan we op zoek naar een apotheek. Als we door het dorp fietsen, komen er meerdere mensen vragen of we een ziekenhuis zoeken...? Blijkbaar is het ganse dorp op de hoogte van de valpartij. In het lokaal ziekenhuisje wordt de dokter gebeld die Pauls arm en knie zeer professioneel aanpakt. De nodige verbanden worden meegegeven in de bijbehorende apotheek en buiten de medicatie moet hij niets betalen. Geweldig toch?

We ontbijten in een lokaal tentje: de vertrouwde roti met dahl en milktea.

Als we over de brug rijden, zien we mannen staan vissen om de vers gevangen vis te verkopen aan mensen die op de brug stoppen met de wagen of scooter. Het kan moeilijk verser.

Paul heeft wel wat rugpijn door de val, maar hij beslist om toch niet te stoppen na 20km waar we zouden kunnen slapen. We rijden verder tot Batticaloa, zo'n 70km en tracteren ons op een beter hotel aan de lagune, mét zwembad en hot shower.

pauze

Bijschrift toevoegen

terug aan de zee

Aangekomen

Verder langs de oostkust naar het Noorden

We vertrekken vroeg uit Aruganbay met 60km voor de boeg. Hoe verder we naar het Noorden rijden, hoe armer de streek wordt. Het wordt moeilijk om een 'decent' guesthouse te vinden. Voordeel: alles wordt goedkoper, nadeel: de mensen hebben minder school gelopen (meer Tamils) en toeteren de godganse dag, om dag te zeggen, om ons van de baan te duwen, ...

Allez jong, komt er nog wa van?

Om 7.30u rijden we de brug over

Toch niet alleen op de weg

Sommige stukken zijn heel mooi en rustig, andere druk en chaotisch.

speciale architectuur, allemaal ronde huisjes

pauze, want om 10u is het al bloedheet

zouden wij ook eens moeten doen...

huwelijk

 Na 60km vinden we een slaapplaats in Akaraypatu aan het strand in een complex dat met Tsunamigeld is gebouwd. Gewone kamers, koude douche en basic hygiëne, maar met de zee voor de deur. Er is trouwens weinig alternatief in deze buurt om te slapen. De zee is heerlijk en deze keer niet agressief. Weinig of geen stroming. De twee zussen die deze plek uitbaten willen voor ons koken, maar dat betrouwen we niet helemaal. Ze hebben geen koelkast en ik begrijp niet hoe ze kip of vis dan bewaren, we kiezen er voor om een kilometer verder te eten in een restaurant. Uiteraard is het donker als we terugkeren, maar we zijn voorzien van lampen en toch... een hond die ons niet heeft gezien draait zich om en loopt onder de fiets van Paul die tegen de vlakte slaat. Binnen de minuut staat iedereen in de buurt er rond om te helpen. Iemand tovert een stoel voor Paul, men wil hem naar het ziekenhuis rijden,... how, hold your horses. Michel controleert de fiets en terwijl Paul bekomt van de emotie wordt de balans opgemaakt: niets gebroken, een lelijke schaafwonde aan de bovenarm en aan de rechterknie. Geen ziekenhuis nodig. Oef, het had veel erger kunnen zijn...
Terug op de kamer verzorgen we het met betadine en een steriel verband en morgen zien we verder.

Afdalen naar de kust

Vanmorgen weer vroeg uit de veren om grootste deel van onze rit voor de middag afgelegd te hebben. Eerst hoppers gaan eten bij dezelfde familie als gisteravond.

Mooie rit, enkel in de dorpen wat verkeer, maar 80% van de dag zijn we bijna alleen op de baan.

Sundayschool

Watermeloenpauze

Na de lunch beslissen we om even te siësten, het is te warm om te rijden.

En dan eist de rit van gisteren zijn tol: Paul heeft een hevige kramp in zijn hamstring. Even onder handen nemen en we kunnen verder.

Na 70km bereiken we de zee, zaaaaaaaalig.