Trincomalee

Onze stranddagen zitten er op, tijd om verder te gaan. Het was hier een beetje thuiskomen, wat we allebei konden gebruiken. Initieel was ik het die even halt wilde houden, maar uiteindelijk is het Michel die elke dag zei 'we zitten hier toch goed...' en we hebben het goeie moment afgewacht om te gaan zwemmen met walvissen. Een prachtige zee voor de deur, lekker eten en vooral toffe bende. Het is een low-budget plek waar geen hotel-mentaliteit heerst, heel relax. Er is ook een duikcentrum aan verbonden wat een sportiever publiek aantrekt, heel internationaal.

om 6.30u 's morgens

zo doe je hier de was

zwemmen 's morgens vroeg

om 6.00 's avonds

's Morgens zwemmen voor het ontbijt, de vissers gadeslaan die hun net binnen trekken en dan chillen, meer hebben we niet gedaan. Michel kent geen enkel land met zoveel wild life, ook buiten de parken. maar dat heeft ook nadelen. De kraaien zijn een echte pest hier. Ze pikken alles wat eetbaar is en maken een oorverdovend lawaai.
Handig om met de fiets het stadje te bezoeken.

Oude koloniale huizen

Ook herten lopen hier vrij op straat. Hier een kudde in de legerbasis!

Hindutempel

begraafplaats

Pigean Island

Eén dag hebben we de boot genomen om te gaan snorkelen op de Pigeon eilanden. Prachtige omgeving, glashelder water en enorm veel haaien. Aan de ene kant van het eiland zijn de koralen echter bijna allemaal dood.

Gisteren was het eindelijk zo ver: Peter, een Zweed komt hier elk jaar, niet om naar de walvissen te gaan kijken, maar om met hen te zwemmen. Wij hebben hem ontmoet on the road, toen Paul nog bij ons was. Hij heeft ons mee gevraagd in een aparte boot, zodat we slechts met drie waren, handig om snel in en uit de boot te klimmen. We hebben gewacht tot de andere boten met toeristen terug waren en zijn dan pas vertrokken: helemaal alleen in het domein waar de walvissen zaten. De skipper was fantastisch: als visser waren zijn ogen getraind op de zee en hij zag van ver waar we moesten zijn. Niet te dicht met de boot, motor af en in het water glijden, niet plonsen om hen zo weinig mogelijk te storen. De eerste twee keer ben ik op de boot gebleven om foto's te maken en daarna ben ik mee gaan zwemmen.
Een onvergetelijke ervaring! Een van de walvissen kwam naar ons toe gezwommen, heel dichtbij en dan ineens nam hij een duik om vertikaal naar de bodem te verdwijnen. Machtig.

Morgen opnieuw de fiets op. Het zal kalm zijn op de baan, want 13 en 14 april viert men hier Nieuwjaar.

100km naar Trincomale (oostkust)

We staan op zonder wekker, nemen rustig ontbijt in het hotel en iets voor negen uur zitten we op de fiets richting kust. De weg is volledig vernieuwd en er is bijna geen verkeer, perfect.

de watemeloen is veel te warm, maar onderdompelen aan de rand van het water helpt niet echt 

voor koud water moeten we wat diepen gaan... 

Halverwege, op ongeveer 45km zou er een groot meer zijn en één guesthouse, maar ‘not writing’ wat zoveel betekent als niet aangeduid. Het meer kan je niet missen en we vinden het guesthouse ook, oef. Tot we het binnenin gezien hebben: donker, vuil, bijna onmenselijk. Hier kunnen we niet slapen, dit is zelfs voor onze normen te gortig. Er zit niets anders op dan de 100km uit te rijden. Op zich geen drama, we hebben al meer kms gedaan, maar het is werkelijk bloedheet. Het is nog maar 11u, te vroeg voor middageten, dus wij verder. 

Onderweg zijn er echter geen restaurantjes meer… We stoppen om de 10km aan een winkeltje voor enkele bananen, verder eten we een yoghurt, nog verder drinken we een koffie en eet Michel groentenkoekjes en dan… platte band. Nergens schaduw, we duwen de fiets tot onder een boom en heel professioneel – onder het goedkeurend oog van een varkenshoeder – wordt mijn band vervangen.

Deze route gaat dwars door een natuurgebied en dat betekent in dit land dat je ongeveer alles te zien krijgt wat leeft. Na enkele kilometers  zie ik rechts van de baan witte vogels in een boom en een pelikaan die over vliegt. We stoppen en Michel ziet er nog een en nog een en nog… wel honderden pelikanen ! Moeilijk te fotograferen met mijn toestel, maar nog nooit heb ik zoiets moois gezien.

met de verrekijker zien we tientallen nesten in de bomen

Rond vier uur hebben we Trincomale bereikt en gaan we op zoek naar een guesthouse. Michel had iets gelezen over een leuk italiaans hotelletje, dus dat proberen we eerst. De eigenares is idd Italiaans, maar helemaal niet tof. De kamers zijn mooi, maar te duur, (4.000 Rp) rekening houdend met het feit dat ze niet eens op het strand liggen. We zoeken verder en drinken eerst een gingerbeer waarvoor ze 160 Rp aanrekent, het driedubbele van op de baan! Nu wil ik hier zeker niet slapen. We vinden een kamer op de eerste rij op het strand voor 2000 RP, eenvoudig maar proper en heel lieve mensen aan de bar (kan belangrijk zijn ;-))

De eerste avond eten we hier: een uitstekende keuken en voor Michel zijn weverdiende pint, maar voor het eerst heb ik ook iets anders dan water: een mojito aan de bar op het strand, meer moet dat niet zijn.  

Tempel van Mihintale

lotusbloemen en ik krijg er eentje cadeau van de man!

04.04

Vandaag vliegt Paul terug naar België. Het waren twee gezellige weken en hij gaat in een betere vorm én minder bleek terug dan hij gekomen is. Voor herhaling vatbaar?

Wij hebben slechts een 15 km voor de boeg tot in Mihintale waar we een site gaan bezoeken. We nemen onze intrek in een iets beter hotel, af en toe heb ik daar behoefte aan, maar wees gerust, het blijft bescheiden. Met de fiets naar de site en dan de trappen omhoog.

Ik heb de tempel vorige keer al bezocht en beslis aan de ingang te blijven waar ik aan de praat geraak met de man die de tickets verkoopt. Hij vertelt me dat we ook kunnen logeren in de tempel voor 3000 roepies all-in. ( 20 euro VP per kamer, niet pp) Had ik dat maar geweten! Het is hier zo mooi en ’s avonds muisstil. Toevallig komt de hoofdmonnik er aan en de man stelt mij voor. We hebben een interessante babbel over het Boeddhisme hier in vergelijking met China, Thailand en Myanmar. Wie ooit naar Sri Lanka komt, moet hier beslist komen slapen. Kathleen???

Deze site is minder bekend en er komen dus ook bijna geen blanken. In vergelijking met gisteren is hier geen kat. Michel heeft het hele domein voor hem alleen. De toegang voor zulke sites is gratis voor Singalezen, enkel buitenlanders moeten betalen. Met veel beziens (omdat we de enige blanken zijn) eten we kottu in een lokale tent. Dat is een soort pannenkoek in kleine stukjes, gebakken zoals fried rice, heel lekker. 

rijstpap maken

You want to try? Zo vriendelijk

In de tuin van het hotel lopen drie pauwen, eekhoorntjes, twee koeien, apen,… typisch voor dat land hier. Michel zegt dat hij ook in Afrika nooit zoveel dieren vrij heeft weten lopen. Ik doe verder niets meer vandaag, ben beetje moe. Morgen hebben we 100km voor de boeg naar de kust, tenzij er halverwege een guesthouse zou zijn aan een groot meer. Volgens de man aan de tempel is dat het geval. We’ll see. 

Anuradhapurna, 3 april

03.04

Vandaag de oude site bezocht met de fiets en dat we niet alleen waren zullen we geweten hebben! Het is toevallig een feestdag en de singalezen hebben zich mooi uitgedost om hun respect te komen betuigen aan de Boeddha’s. Veel volk, maar ook leuke ambiance.

 

ontbijt in onze guesthouse

naar links of naar rechts?

benen bedekt

lotusbloemen om te offeren

voordracht van een monnik

MIJN bananen, uit de rugzak genomen en woeps, de makak was er mee weg.

elephant pond, waar de koning zijn olifanten liet baden

Van Polonarua naar Sigiriya (60km) en naar Anuradhapura (75km)

Van Passikudah naar Polonaruwa (78km)

We logeren bij een moslimfamilie in eenvoudige maar nette kamers. Het is hier bloedheet, moeilijk slapen ’s nachts. We vragen een tip aan de vrouw des huizes voor ons avondeten en nemen een toektoek tot aan het restaurant. Dit is de eerste keer dat we zo slecht hebben gegeten in Sri Lanka. Om goed te doen heeft ze ons naar een meer Westerse tent gestuurd: koel en niet te fretten. Paul kiest ‘pepersterk ‘die hij laat liggen en ik heb gegrild seafood dat uitgedroogd is, maar met goeie tanden nog haalbaar. De gefrituurde calamares van Michel vallen nog het beste mee.

Na het ontbijt trekken de twee mannen naar de gekende site. Ik heb die enkele jaren geleden bezocht tijdens de culturele toer die ik gemaakt heb op dit eiland. Ik kies er voor om alleen te blijven en mijn boek verder te herwerken.

We lunchen in een lokale tent ‘banana leaf’, ongeveer het padang systeem van Indonesië: een bord rijst en je vult zelf aan met groenten, vis of kip. Veel lekkerder dan gisteravond. Terwijl de mannen wat luieren ga ik naar de markt om veters te zoeken, want die van Michels Keens hebben het eindelijk begeven. De mensen zijn overal even vriendelijk, al spreken ze geen Engels. Ik had gelukkig de oude veter bij…

Naar Sigiriya

We staan om 5.30u op en zitten om 6u op de fiets, want we hebben 60km voor de boeg. Zo vroeg vertrekken betekent dat de wereld ontwaakt terwijl je fietst, heerlijk. De rit gaat door een natuurpark waar we getrakteerd worden op vogelgezang de ganse weg lang. 

even de stand van het zadel optimaliseren

de route uitstippelen

Michel beklimt hier in Sigiriya de fameuze rots waar beneden mooie fresco’s in de grot te zien zijn. Ik pas, heb ze vorige keer gezien.

de varaan ging shoppen

de gustibus et ....

Naar Anuradhapura moeten we 80km bollen, dus weer om 5.30u op. Weer langs een natuurpark, Voor Polle misschien wel de mooiste rit en de laatste, want zaterdag keert hij terug. 

visser steekt de moten in zakjes voor klanten terwijl de poezen zitten te wachten op de afval 

alleen op de baan

De mensen, vooral kinderen zijn zo blij als we zwaaien en halen dan een brede glimlach boven, hun parelwitte tanden ontbloot. Ik vind de kinderen hier erg beleefd, open en vriendelijk. Ik herinner me dat ze hier Montessori-onderwijs genieten en zoals de Dalai Lama heeft gezegd: education is the key to peace.