Naar Negombo (50km)

Ons laatste ontbijt in een lokale tent (parata met dahl), want vanavond zijn we in Negombo waar het veel toeristischer is.

Mooie rit vandaag, bijna het ganse traject langs de zee, maar 80% langs slechte weg en dat bekoop ik nadien in mijn schouder. Ik probeer zo veel mogelijk met één hand te rijden, maar zit dan scheef, dus dat is niet lang vol te houden. De timing is perfect, mijn lichaam vraagt om even te rusten en het is onze laatste fietsdag.

papayasapstop

mmmmmm

een doodgereden kraai en honderden kraaien die een hels lawaai maken 

Aangekomen.

Moeilijke fietsdag (80km)

We vertrekken met twee stops in het achterhoofd: een reuzetempel in een onooglijk klein dorp onderweg en een ritje tussen de bloemenvelden waar veel vogels zitten. We hopen daar ergens logement te vinden.

De rit is niet leuk om multiple redenen: te veel en druk verkeer, veel agressiever dan in de rest van het eiland, wind op kop die we beiden hatelijk vinden en fietsen op het heetst van de dag omdat we niets te slapen vinden. Dit deel van Sri Lanka lijkt mij minder ontwikkeld, niemand spreekt Engels wat soms moeilijk is. Het is het enige stuk waar het milieu erg vervuild is (plastiek overal langs de weg, in de grachten,...) waar niet iedereen ons vriendelijk toelacht, waar een enkele chauffeur echt agressief uit de hoek komt en wat mij erg op de zenuwen werkt: het eindeloos getoeter. Ze toeteren eerst om te zeggen 'ik ben er' en dan vlak tegen mijn oor nog eens om dag te zeggen. Tegen het eind van de dag zou ik met stenen naar de auto's gegooid hebben. Ook Michel vindt het verschrikkelijk, we hebben allebei een beetje het gevoel zoals na twee maanden Indonesië, maar dan gematigder deze keer. Misschien is twee maanden leven in een ontwikkelingsland op onze manier genoeg?  

De eindeloze bloemenvelden ga ik missen, zo mooi

Onderweg nergens een guesthouse en de gps blijft maar zeggen dat het nog 10km is tot het volgend stadje... Na 80km bereiken we Chilau waar we belanden in Falty Towers... Een kamer op de eerste verdieping op de eerste rij aan het strand, perfect, maar de staf... om je een kriek mee te lachen. 'Manuel' leidt me de trap op naar de kamer en legt het volgende uit. "bicycle no, room yes but no, bicycle yes, okéoké." Ondertussen gebruikt hij allerlei armbewegingen waar ik niet wijs uit geraak. Ik vermoed dat hij wilde zeggen dat de fietsen niet de trap op kunnen naar de kamer en dat we ze beneden mogen parkeren. Aan tafel ging het van kwaad naar erger als Michel probeerde te vragen of er frietjes werden geserveerd bij de cuttlefish. Telkens hij 'chips' liet vallen, schrapte Manuel de inktvis en als we dan zegden 'cuttlefish yes' schrapte hij de frieten... We hebben de baas er bij gehaald en dan werd het alleen maar erger, want ook hij sprak geen Engels. Uiteindelijk hebben we opgegeten wat er ons werd voorgeschoteld, niet erg, we lusten alles. Manuel kwam regelmatig aan tafel zeggen hoé we het moesten eten. Mijn rijst moest in de saus van Michel en dan samen opgegeten worden. Op een bepaald ogenblik dacht ik dat hij de lepel zou nemen en Michel voederen. Niet te geloven! Zodra wij hem begonnen te zien als Manuel konden we er mee lachen.

40km richting Negombo tot strand van Kalpitia

Laatste dagen richting Colombo

We vertrekken om 07u, niet wetende of er iets te slapen zal zijn voor Chilaw, 80km verder. Aan onze bungalow eten we een papaya en het laatste spietje smeerkaas uitgesmeerd over een soort tuk-koekjes. 

In het eerste dorp stoppen we voor een milkkoffee en milktea met ‘no sugar. ’ De man doet zijn best en we krijgen een soort gesuikerd water en een glas warme zoete melk voorgeschoteld. Soms is de communicatie niet eenvoudig…

De hoofdbaan is in goeie staat, maar zodra we die verlaten rijden we op een kapotte geasfalteerde weg en nadien op een zandweg. We eten onderweg aan de lagune enkele parata’s met dahl en ontdekken dat er halverwege ons traject toch hotels zijn aan het strand van Kalpitia.

middagmaal voor 3 euro voor 2 personen, prikwater inbegrepen

kinderen worden van school gehaald te voet, met fiets, met scooter of in een toektoek

Het eerste hotel waar we gaan kijken is perfect gelegen aan het strand met een zwembad dat grenst aan de zee (zin?) en nette bungalows. Hier kunnen we een nacht blijven voor 140 euro, ontbijt inbegrepen. De vrouw begrijpt dat dit flink boven ons budget is, zelfs al waren we van zin om de laatste dagen de bovengrens door de vingers te zien. Ze verwijst ons naar de enige’ cheap place but not so nice’ iets verder op. Zeer vriendelijke mensen, ook gelegen op het strand, dezelfde zee en zelfs dezelfde kamer voor 35 euro. Very nice. Dit is nog het dubbel van wat we gewoonlijk uitgeven, maar dat hebben we er voor de laatste dagen graag voor over. Waar het verschil in zit, is ons nooit duidelijk geworden. De rechterhand van de eigenaar hier legt ons uit dat er veel mensen Saoedi's zijn die hier regelmatig komen en die betrouwen deze prijsklasse niet. De omgekeerde wereld..

Het begint hevig te regenen, de eerste keer overdag. We beslissen om de volgende dag te vertrekken, want strandweer is het niet echt. 's Morgens mis ik een onderbroek die aan de wasdraad hing te drogen e het stuk zeep dat aan de lavabo lag. Met een open badkamer zoals hier kan elk dier hier 's nachts komen pikken, maar waarom ze net deze twee items meegenomen hebben blijft ons een raadsel. 

Met de trein naar Anuradapura met fiets door Wilpattu

Door of rond het park?

We vinden geen van beiden Jaffna de moeite om te blijven, dus keren we terug zuidwaarts. De eerste rit zou een trek van 120km zijn zonder overnachtingsmogelijkheden  onderweg . Het tweede stuk wil Michel graag dwars door het park rijden, maar vermits het geregend heeft, zal de weg erg modderig zijn en dat is te zwaar voor mijn gescheurde pees die nog steeds niet genezen is. We beslissen dit stuk deze keer niet te fietsen en de trein te nemen tot Anuradapura, ook een leuke ervaring. 

We rijden naar het centrum en slapen bij dezelfde vriendelijke man waar we met Paul geweest zijn, maar het is het einde van de paasvakantie hier, dus alle kamers zijn bezet (ook bij de buren) op eentje na, zeer klein en bijna geen lucht, ik doe geen oog dicht. 

kinderloopwedstrijd, gewoon tussen het verkeer door

Ingang legerkamp

pauze voor curd

We moeten gelukkig niet ver vandaag en tot onze spijt is ook het pension aan het wildpark Wilpattu volzet, maar de eigenaar heeft een oplossing voor ons gezocht. We slapen in de Leopard waar het eten goed en de kamer ok is. De eigenaar lijkt heel vriendelijk, maar de volgende dag blijkt anders. Wij mogen het park niet in met de fiets en hebben een voorstel gevraagd voor een safari van een halve dag + ons te droppen op de hoofdweg in het park, zodat we er uit kunnen fietsen. De prijs die ervoor gevraagd wordt is correct, het komt neer op 50 euro pp, inkom park inbegrepen.

We staan om 05u op en om 06u rijden we het park binnen met de eigenaar van het hotel en een lokale gids. In plaats van naar het Noorden te rijden waar de meren zijn waar het park gekend voor is en waar de olifanten komen drinken en baden, rijdt hij recht naar de dropplaats en om 9u staan wij op de weg in plaats van om 13u. Argumenteren heeft geen zin, er zou zogezegd geen andere weg zijn… Nemen die ons dan echt voor onnozelaars? Dit is de eerste keer dat we ons bedrogen voelen en weer leren we een les: waar er veel toerisme is moeten we opletten. 

We fietsen naar buiten, nog een mooie rit en komen te vroeg aan onze bungalow die we deze keer gereserveerd hadden. 

papaya-pauze in Wilpattu

Jesus kon op water lopen, Michel ook mét fiets!

Hier volgt een herademing: Sereno, de eigenaar is een uiterst vriendelijke man die perfect Engels spreekt. Hij had ons niet zo vroeg verwacht en als hij ons verhaal hoort, belt hij naar de verantwoordelijke, want zulke praktijken gaat het land geen goeie naam bezorgen. Michel kan zijn frustratie kwijt door de slechte ervaring op de blogs voor fietsers te zetten en door in de buurt te gaan fietsen waar het even mooi is als in het park. De bungalow is eenvoudig, maar ligt te midden van kokosbomen en we laten alle deuren en vensters open waardoor we ons midden in de brousse voelen met krekels, apen, pauwen en vogels die ons wekken. We slapen altijd onder een muggennet, een must in dit land. ’s Avonds komt Sereno bij ons zitten en praten we uren door over zijn land. Het is de eerste keer dat we zoveel leren over dit land op een open eerlijke manier, enerzijds omdat hij uitstekend Engels kan (heeft in USA gewoond) en anderzijds omdat hij een zeer belezen man is. Hij heeft ook heerlijk voor ons gekookt, deze plek is absoluut een aanrader!

De volgende dag fietsen we eerst langs de rivier, een tip van Sereno, een wondermooie rit tussen de vogels die wakker worden en dan rijden we 10km naar de lagune waar we ons laten over zetten door een visser. 

Onderweg worden we geroepen door houthakkers die ons kokosmelk laten drinken

Aan de overkant rijden we door een dorp waar de tijd is blijven stilstaan. Hier komen (nog) geen blanken en terwijl Michel op de visser wacht, moet ik mee met een vrouw naar haar huis. Het hele gezin komt kijken naar de blanke vrouw die op bezoek is… heel lief allemaal.

In en rond de stedelijke gebieden spreken de meeste mensen een beetje Engels, maar hier absoluut niets en toch kunnen we communiceren. Wat ik veel moeilijker vind, is als ze enkele woorden kennen maar ze verkeerd begrijpen. Dan krijg je onwaarschijnlijke vergissingen.

Hij kan het toch niet laten...

Na een dag van 70km belanden we aan de lagune op 1km van het strand in een kamer van een super vriendelijke man die heel blij is dat we bij hem logeren . Als we vragen waar we in dit verlaten gat kunnen eten, stelt hij voor dat zijn vrouw zal koken en dat hij het naar ons brengt. We hoeven maar te zeggen tegen hoe laat… dan gaan we eerst zwemmen. 

voor bungalow 19.00u

Voor bungalow 07.00u

Op het strand zijn we helemaal alleen en dat valt mee, want mijn zwembloesje hangt nog aan de wasdraad in Trinco…    

Naar (70km) en rond Jaffna

We vertrekken uit Kilinochchi om 6u na een milktea in de tent vlakbij onze guesthouse. Mooie rit, perfecte weg en niet te veel verkeer. Nog steeds overal bewijzen van de oorlog en legerposten alom.

The Elephantpass is het enige wat de twee stukken land bij elkaar houdt.

Michel zag een oude mini staan en stak zijn duim op. Springen die mannen in hun auto en rijden ons achterna

Volgende dag blijven we in Jaffna

We fietsen zonder bagage naar Het uiterste Noorden, aan zee, waar je India kan zien aan de overkant.
Deze trip hadden we ons beter bespaard, maar zo gaat het met avontuurlijk reizen: je weet nooit op voorhand wat je te wachten staat. De weg naar het Noorden is druk, veel verkeer, uitlaatgassen, geen mooie omgeving... We zijn teruggekomen langs een andere weg met duidelijk weinig verkeer, maar ook duidelijk waarom: de slechtste weg die we in vijf maanden hebben meegemaakt. Op zich niet erg, maar mijn linkerschouder kan dat niet aan, dus moet ik met één hand rijden en dat is moeilijk als het zo hobbelt.
We bezoeken onderweg een plaats waar vermoedelijk monniken liggen begraven;

Onderweg zien we overal vernielde huizen uit de oorlog. Hier is nog niet te veel aan heropbouw gedaan, enkel de tempels worden gerestaureerd. We eten onderweg een saffraanrijst met groenten, maar dat ga ik liever aanwijzen dan uitleggen...

Wij vinden Jaffna niet echt de moeite en voor fietsers is de rit naar de kust geen aanrader.
Morgen nemen we de trein naar Anuradhapurna om dan door het natuurpark te fietsen. We zouden het kunnen fietsen, maar het is 120km waarvan een deel door de modder door de regen en dat kan mijn schouderpees niet aan. Voor één keer een stuk trein kan ook een ervaring zijn, alhoewel Michel dat niet zou doen als hij alleen was. Fietser in hart en ziel hé!