Het vertrek

Brussel, Dubai, Oman

Maandagmorgen 10u beginnen we te pakken voor het vertrek de volgende dag. Michel haalt de fietsen op, ik breng de laatste voorschriften naar de apotheek en dan gaat de telefoon. “We hebben een probleem, de bagagedragers liggen nog in Salet.” Dat wordt even gillen om dan wijs te besluiten om alleen in te pakken en Michel over en weer te laten rijden naar de andere kant van het land.

Dinsdagmorgen zijn we vroeg op en dat is maar goed ook, want Jens meldt ons dat er stiptheidsacties bezig zijn in Zaventem. Ter hoogte van Rumst al een monsterfile tot Machelen (om 9.30u…) dat belooft. De twee mannen raadplegen alle beschikbare data en we beslissen lang binnenwegen te rijden. Goeie keuze, ruim op tijd om in te checken. Deze keer hebben we alles gewogen en we vertrekken met precies 60kg. Vier kg  te veel in de bagage, maar 4 over in de handbagage en de lieve dame accepteert het. De fietsdozen worden goedgekeurd en vanaf dan gaat alles vanzelf: perfecte vlucht, vlotte organisatie van taxi’s waar de fietsen in kunnen in Dubai en een betaalbaar hotelletje in de Indische wijk.

Woensdagmorgen. Aan de ontbijttafel wordt het duidelijk dat we niet in de chique buurt zitten. Bijna uitsluitend Indiërs en zwarte mensen. Wij voelen ons hier perfect, maar zijn de enige blanken, ook in het straatbeeld. Reeds in Zaventem heeft Michel ontdekt dat we de sleutels thuis vergeten zijn om de fietsen rijklaar te maken, dus gaan we hier op zoek naar een alternatief in de Carrefour om de hoek. We zullen ook drinkbussen moeten kopen, want die hebben we vorig jaar achtergelaten. Michel knutselt alles weer in elkaar in de lobby.

De mensen zijn hier zeer vriendelijk. We mogen de fietsdozen laten staan in het hotel tot we terug zijn van Oman, hoewel we hier niet zullen kunnen overnachten. Ze zijn volzet in de kerstperiode. Voor we de baan op gaan gaat Michel nog een tang kopen die hij onderweg nodig zou kunnen hebben en terwijl ik op hem wacht word ik aangesproken door een jonge pakistaan die niet begrijpt dat we met de fiets door Oman gaan trekken. Hij is bang dat we slangen en “zwarte beesten” uit de bergen zullen tegenkomen. Als Michel terug is, brengt de jonge man ons elk een flesje water, gratis. Het is ondertussen 13.30u en we eten iets in het “resto” waar de jongen werk. We geraken aan de praat en hij is blij verrast als hij verneemt dat wij niet hetzelfde geloof delen en toch samen kunnen leven. Hij schrijft op een afgescheurd stukje papier dat hij als moslim voor vrede is en niets te maken heeft met IS en vraagt ons om deze boodschap de wereld rond te sturen.

Helm op en daar gaan we dan. Zodra we op de fiets zitten met alle bagage er aan slaken we allebei een vreugdekreet. Hier is het hem om te doen. Oman, here we come! De bushalte vinden blijkt niet zo eenvoudig in deze stad en als we de bus bereiken staat de motor al te draaien. Fietsen onderin, bagage er bij en geen vijf minuten later zijn we op weg.

Onderweg passeren we 5 controles. Ik heb voor de busrit een lichte lange broek aan gedaan,  Michel draagt een fietsshort en bij de tweede controle vallen ze daar bijna over. Ook een man hoort geen blote benen te hebben! Aan de grens van Dubai moet alles en iedereen uit de bus, mensen aan de kant en zakken in het midden op straat voor de drugshond. Geen Mechelse scheper, maar een lieve oude cocker… Zo grappig dat ik er een foto van wil nemen, maar dat ziet de douanier niet zitten.

Aan de grens van Oman zijn ze heel vriendelijk. Het visum is gratis voor drie weken, dat is aardig meegenomen. Michel koopt nog een sim-kaart en dan rijden we eindelijk Oman binnen. Na een 15tal kms merkt Michel dat hij zijn paspoort niet meer heeft. HELP, die is blijven liggen in het winkeltje van de telefoonkaart. Als hij het meldt aan de chauffeur, beslist die onmiddellijk om terug te keren. Ik weet niet of ze dat bij ons ook zouden doen. Om 21u bereiken we Muscat en we boeken een kamer in een betaalbaar hotelletje aan de bushalte. We trekken geld, eten een shoarma en kruipen onder de wol, want morgen is er enkel nog de fiets. Geen bus, geen taxi, alleen onze benen om te trappen.