Gevaarlijke slang...

Zonsondergang op eerste kampplaats

Klokje rond geslapen en om 8u gewekt door de zon. Ben paar keer wakker geworden door de pijn in mijn schouder, maar overdag heb ik er bijna geen last van. Ik fiets met mijn rechterarm en laat de linker vooraan rusten zonder te steunen. Voor ontbijt is er enkel een appel en een potje yoghurt, we vinden wel wat onderweg. Rond 9u verlaten we ons kamp en rijden we verder naar het Zuiden.

Om 11u drinken we koffie en ik bestel enkele falafels met tahini als hapje en dat is maar goed ook, want we vinden nergens meer wat te eten. In de benzinestations onderweg kunnen we wel water kopen, maar buiten snoep verkopen zij geen eetwaren. We proberen nog eens in een ander station en ontmoeten daar de enige fietser tot nu toe, een duitser uit Dresden. De man is zo blij iemand te zien dat hij ons niet meer loslaat. Hij kent een hele leuke plek aan zee om te kamperen, maar wij vinden dat te ver rijden voor onze derde dag. Onze lichamen moeten nog aanpassen aan de warmte, aan het klimmen (al is het niet steil, het gaat voortdurend op en af) en wij willen onze grens bewaken. Na 80km houden we het voor bekeken en verlaten we de autobaan om een in een kleiner dorp te gaan eten. Ondertussen is het 16u en hebben we reuzehonger. Karsten vraagt of hij enkele dagen bij ons mag blijven, dus gaan we met drie op zoek naar een restaurant en wat blijkt? Dit dorp heeft geen restaurant.  Als ik naar een winkeltje vraag, doet een chauffeur me teken hem te volgen. Ik dus in sneltempo achter de wagen aan het ganse dorp door om de enige winkel gesloten te vinden. Dat blijkt echter geen probleem te zijn. De chauffeur vraagt ons om twee min. te wachten, hij gaat de eigenaar halen. Dan komt er idd oudere man met een lange witte baard die heel fier is dat wij bij hem komen kopen, maar meer dan twee flessen water vind ik er niet. Dan maar op zoek naar een pickup om ons naar de volgende stad te brengen, waar wel een restaurant is (coffeeshop) en waar we op het strand kunnen kamperen. Karsten begint de onderhandeling en vangt bot, maar als ik in het Arabisch ‘geen probleem’ zeg, verandert de houding van de jonge man en hij belooft ons te brengen. 

In het buitenrijden van het dorp stoppen we voor thee bij de winkelier. Hij had er bij Hamad (chauffeur) op aangedrongen en gezien het leeftijdsverschil kon die niet weigeren. De oude man prijst zich gelukkig als hij hoort dat Michel slechts één vrouw heeft en hij vier… Tja, er moeten verschillen zijn hé. We zitten op de grond bij hem thuis, maar ik kan geen foto nemen, dat zou niet geappreciëerd worden.

Aangekomen in het stadje gaan de twee mannen op zoek naar een plek voor de tent op het witte strand, terwijl ik bij de bagage en de fiets wacht aan de coffeeshop. 

We eten eenvoudig maar goed. Nog één km naar het strand om de tent op te zetten. Als we de fietsen het strand op duwen roept Michel ineens om te komen met het fototoestel, want er zit een grote slang… Terwijl Karsten en ik dichterbij komen met onze koplampen wordt de slang alsmaar groter tot blijkt dat het de schaduw is van een riempje van Michels zak. 

Met het geluid van de brekende golven van de zee vallen we tevreden maar moe in slaap. Om 21u. gaat het licht uit.