Plots ziek
We verlaten Gili Air nadat we afscheid hebben genomen van
Bob, Riet en Nio, het Belgisch koppel dat hier voor enkele jaren woont met hun
zoontje van drie. Het is altijd aangenaam zo ver van huis om landgenoten te
ontmoeten.
We nemen de boot naar Lombok en fietsen dan langs de kust
het eiland rond.
Ik heb lichte hoofdpijn en tegen de lunch neem ik voor het
eerst deze reis een panadol.
Na 55km zijn we in de buurt van de watervallen
waar we wilden logeren, nog een laatste 7 km, maar dat is een flinke klim en
plots kan ik niet meer vooruit. Er stopt een lokale man op een scooter die ons
een kamer aanbiedt en die vervoer kan regelen om ons met fiets en al de laatste
kms de berg op te brengen. We nemen zijn voorstel aan, ik zet de zakken in de
kamer en dat gaat nog net, maar dan word ik ziek. De panadol is uitgewerkt,
maar dit is geen gewone hoofdpijn. Ik neem de thermometer… 39,4 graden koorts. Binnen
het uur doet elke spier, elk gewricht in mijn lieve lijf verschrikkelijk
pijn. Ik kan enkel liggen in het donker,
kan geen licht verdragen. Zelfs met mijn ogen gesloten kan ik ze niet van links
naar rechts bewegen zonder hevige pijn. De volgende morgen is het nog erger en
we besluiten om bloed te laten nemen om malaria uit te sluiten. Het is
waarschijnlijk dengue, gevolg van een mug die overdag prikt en waar je niets
kan tegen beginnen, noch preventief, noch curatief. Rusten, veel drinken en om
de 4u koortswerende middelen.
Voor alle veiligheid heb ik bloeduitslag naar België
gestuurd, want ik heb ook antibiotica bij als dat kan helpen? Neen dus, gewoon
uitzieken, maar ik ben blij met het Belgisch advies, want je voelt je wat
machteloos en alleen in zo’n vreemd land met andere ziektes dan bij ons.
Nog nooit in mijn leven ben ik zo ziek geweest, maar de
vierde dag is de koorts beginnen zakken en verdween ook stilaan de pijn. Dag
vijf voel ik me echter nog zieker en in samenspraak met België besluit Michel me
naar een groot ziekenhuis te brengen in de hoofdstad Mataram.
Het was hier mooi op de berg en niet te warm, maar ik ben blij
mijn kamer te kunnen verlaten.
Het ziekenhuis werkt zeer efficiënt en binnen het uur weten
we eindelijk dat ik Dengue heb. Opname verplicht om bloedbeeld in de gaten te
houden, infuus te krijgen met vocht en medicatie ‘for vomit.’ ;-)
Vriendelijk hier, maar ik ben nog steeds blij met mijn goeie
vriend I. die met Michel in contact is per mail en ons vertelt dat het niet om
een levensbedreigende ziekte gaat. Dat had nog niemand me gezegd en het voelde aan alsof ik er nooit zou
doorkomen. Dag 8 zou het bloed moeten keren… niet dus. Een overbrenging naar
Singapore wordt gepland, maar dag 9 is het eindelijk zo ver. De trombocyten
gaan opnieuw naar boven… Ik mag het ziekenhuis verlaten om nog een dag of 5
ziek te zijn in een beter hotel.
Omringd door de goede zorgen van Michel, de medische opvolging
van het thuisfront een de vele aanmoedigingen die ik van zoveel lieve mensen
heb mogen ontvangen, ga ik rusten in Kuta, Lombok.
Het was erg, hard en leek nooit voorbij te gaan, maar ik
behoor weer tot de levenden. Nu nog beetje rustig aan doen en dan kunnen we er
weer tegenaan gaan. Eén voordeel: in Mataram heeft Michel een nieuw fototoestel gevonden, weliswaar eenvoudig, maar ik zal jullie verder op de hoogte kunnen houden.
BEDANKT IEDEREEN VOOR DE GEWELDIGE STEUN!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten