noord Sumba

Gisteren nog laat gewerkt aan mijn boek. Ik begrijp niet wanneer dat ooit 'af'' kan zijn, elke keer dat ik het herlees wordt het verbeterd...
Als avondmaal hebben we een mabarak gegeten, soort pannenkoek gevuld met linzen, ui,... en een pint gekocht in een winkeltje met koelkast. Het eten zal hier niet eenvoudig zijn, buiten de stadjes zijn er geen eettentjes.

We zoeken een kapper voor Michel en dat wordt een grote grap. De man weet niet echt hoe zijn tondeuse werkt, waarbij ik het dan maar heb overgenomen, want hij had zijn oren er bijna mee afgeschoren. We betalen 2 euro voor selfservice... grappig.

Vanmorge hebben we de mogelijkheden op Sumba eens bekeken. het is een klein, maar zeer authentiek eiland en perfect fietsbaar, maar niet in mijn conditie. We beslissen nog een dag in het 'stadje' te blijven en fietsen wat rond naar de oude haven.

Michel krijgt hulp nadat hij mijn fiets al naar boven heeft gebracht

Mijn Indonesisch wordt hier ernstig op de proef gesteld, want ook na 12 jaar schoollopen kunnen de jongeren hier geen woord engels. We zijn het gewend ons te behelpen en het is geen moeilijke taal.
Mijn grootste woordenschat is die van eten en drinken, da's al handig.
In het hotel wil ik iets te drinken halen en ik krijg als reactie 'closed today.'
Hoezo, I cannot drink anything? Pannas? Dingit? Why?
Boss is sick.
Zo gaat dat dan, dan doen ze de keuken dicht, hoewel er drie volwassen zonen rondlopen, of liever rondhangen. Andere kant van de medaille: ik mag mee naar de keuken en als ik iets in de kasten vind, mag ik zelf thee of koffie zetten.
Het blijft toch elke keer een ervaring...

Anekdote die ik nog niet verteld heb. In Kuta zaten we op een avond aan tafel in een restaurant. Ik wil gaan plassen, doe het deksel van de WCpot naar boven en word aangestaard door een reuzekrab die haar tang mijn richting uitduwt. Ik laat onmiddellijk de pot dichtvallen, neem een stap achteruit en denk dat het om een grap gaat. Candid camera? Als ik er de eigenares over aanspreek, gaat iedereen mee kijken, want het is geen grap en niet de eerste keer dat dit gebeurt. Een krab vindt haar weg in de riolering van uit de zee naar dit WC. Ik was toen nog wat ziekjes, anders had ik uiteraard een foto genomen. ;-)

vlucht naar Sumba 29.01

Vanmorgen vroeg op, want we weten nu al dat het niet eenvoudig zal zijn om de fietsen mee te krijgen op het vliegtuig naar Sumba, een propellertje... De rit naar de luchthaven verloopt probleemloos, maar dan begint de miserie. Ze kennen het niet, dus gaat het niet.
Met 'small plain sir, no possible bicycle.' proberen ze ons af te wimpelen. Uiteindelijk zegt Michel dat we dan Indonesië zullen verlaten, maar daar zijn zij niet van onder de indruk. Ik zoek een andere maatschappij en vind die ook, maar tegen die tijd is Lion Air ook bereid de fietsen te nemen, als we ze kleiner maken. Zoals altijd pakken we ze in in plastiek, maar deze keer heeft Michel ook de voorwielen er af gehaald. We stappen in en het vliegtuig zit niet eens voor 1/4 vol! Makkelijk, dan kan ik een beetje slapen op een bank voor mij alleen.

Als Michel de fietsen in elkaar steekt, hebben we weer veel beziens... Ik hoef mijn banden niet zelf op te pompen, de jonge mannen zouden er geld bovenop geven om het te mogen doen, ze hebben nog nooit zulke fietsen gezien.

Als we iets willen gaan eten, blijkt weer hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Ze vragen spontaan waarnaar we op zoek zijn en rijden gewoon voor tot aan de padang food. Op zoek naar een slaapplaats idem dito. De rit naar het leuk hotelletje dat Michel heeft gevonden zal voor morgen zijn, ik probeer mijn krachten nog te sparen.

Laatste dagen Lombok

Op weg naar Sumba

Na het boetiekhotelletje met zwembad ben ik nog twee dagen gaan rusten bij Rémy en Julie. Hij is een zwitser, kok in zijn vorig leven, steeds werken onder hoge druk en sinds 8j woont hij in Lombok waar hij getrouwd is met een superlieve vrouw uit Kalimantan. Rémy bouwt hier huizen in kokoshout en samen baten zij een guesthouse uit. Een absolute aanrader voor iedereen die naar Lombok komt!

Ik voel me opnieuw ok, maar heb nog twee maal per dag een dut nodig. Michel gaat beetje alleen fietsen en na de middag rijden we even naar het strand van het Novotel. Wij kunnen niet begrijpen dat we daar alleen zijn. Zo mooi, zo kalm en geen toeristen.

als er geen mensen zijn om de parasols te gebruiken, ...

Rambutan, lekker fruit

Er zijn eettentjes zat in Kuta, maar wij eten het liefst padang food: een bol rijst met zelf te kiezen toebehoren, bereid door een moslima, heerlijk.

Als we ons vliegticket willen kopen om de volgende dag naar Sumba te vliegen, blijkt er geen zitje meer vrij naar Denpassar, een noodzakelijke tussenstop. Geen nood, we hebben tijd en hoeven niet per sé te vliegen.

We staan op om 7u, ontbijten en laten ons voeren naar de fastboat, steken over naar Bali en laten ons daar opnieuw voeren naar Jimbaran waar we vannacht zullen slapen om morgenvroeg het vliegtuig te nemen rechtstreeks naar Sumba. We checken in in hetzelfde hotelletje van vorig jaar en zijn verplicht om nog een uur of twee aan het zwembad te liggen… het kon erger.

Ik zit buiten op de speedboat om niet ziek te worden en ondanks de brullende motoren val ik toch in slaap...

Lombok is mooi, mooiere stranden dan in Bali, misschien komen we hier nog wel terug, maar for now zijn we blij opnieuw naar iets authentieker te gaan. Sumba is bovendien protestant en animistisch, wat een aangename afwisseling zal zijn van het gejank van de moskeeën hier. Je kan van mij moeilijk zeggen dat ik tegen moslims ben, maar in Indonesië hebben ze geen kaas gegeten van dosering van het gewaffel dat op de toeristen afgevuurd wordt. Trop is te veel en te veel is trop… 

Voltooid Verleden Tijd

dag 1-4 in hotel

dag 5 op spoed

                                                                       

dag 5-11 in ziekenhuis


Op dag 12 heb ik het ziekenhuis verlaten om nog te gaan rusten in een hotelletje in Kuta. Eerst in een boutique hotel met zwembad en na twee dagen bij Rémy en Julie in een kokoshuisje. Perfect.


BYE BYE DENGUE

Back alive 26.01.2015

Plots ziek

We verlaten Gili Air nadat we afscheid hebben genomen van Bob, Riet en Nio, het Belgisch koppel dat hier voor enkele jaren woont met hun zoontje van drie. Het is altijd aangenaam zo ver van huis om landgenoten te ontmoeten.  

We nemen de boot naar Lombok en fietsen dan langs de kust het eiland rond. 

Ik heb lichte hoofdpijn en tegen de lunch neem ik voor het eerst deze reis een panadol. 

Na 55km zijn we in de buurt van de watervallen waar we wilden logeren, nog een laatste 7 km, maar dat is een flinke klim en plots kan ik niet meer vooruit. Er stopt een lokale man op een scooter die ons een kamer aanbiedt en die vervoer kan regelen om ons met fiets en al de laatste kms de berg op te brengen. We nemen zijn voorstel aan, ik zet de zakken in de kamer en dat gaat nog net, maar dan word ik ziek. De panadol is uitgewerkt, maar dit is geen gewone hoofdpijn. Ik neem de thermometer… 39,4 graden koorts. Binnen het uur doet elke spier, elk gewricht in mijn lieve lijf verschrikkelijk pijn.  Ik kan enkel liggen in het donker, kan geen licht verdragen. Zelfs met mijn ogen gesloten kan ik ze niet van links naar rechts bewegen zonder hevige pijn. De volgende morgen is het nog erger en we besluiten om bloed te laten nemen om malaria uit te sluiten. Het is waarschijnlijk dengue, gevolg van een mug die overdag prikt en waar je niets kan tegen beginnen, noch preventief, noch curatief. Rusten, veel drinken en om de 4u koortswerende middelen.

Voor alle veiligheid heb ik bloeduitslag naar België gestuurd, want ik heb ook antibiotica bij als dat kan helpen? Neen dus, gewoon uitzieken, maar ik ben blij met het Belgisch advies, want je voelt je wat machteloos en alleen in zo’n vreemd land met andere ziektes dan bij ons.

Nog nooit in mijn leven ben ik zo ziek geweest, maar de vierde dag is de koorts beginnen zakken en verdween ook stilaan de pijn. Dag vijf voel ik me echter nog zieker en in samenspraak met België besluit Michel me naar een groot ziekenhuis te brengen in de hoofdstad Mataram.

Het was hier mooi op de berg en niet te warm, maar ik ben blij mijn kamer te kunnen verlaten.

Het ziekenhuis werkt zeer efficiënt en binnen het uur weten we eindelijk dat ik Dengue heb. Opname verplicht om bloedbeeld in de gaten te houden, infuus te krijgen met vocht en medicatie ‘for vomit.’ ;-)

Vriendelijk hier, maar ik ben nog steeds blij met mijn goeie vriend I. die met Michel in contact is per mail en ons vertelt dat het niet om een levensbedreigende ziekte gaat. Dat had nog niemand me gezegd  en het voelde aan alsof ik er nooit zou doorkomen. Dag 8 zou het bloed moeten keren… niet dus. Een overbrenging naar Singapore wordt gepland, maar dag 9 is het eindelijk zo ver. De trombocyten gaan opnieuw naar boven… Ik mag het ziekenhuis verlaten om nog een dag of 5 ziek te zijn in een beter hotel.

Omringd door de goede zorgen van Michel, de medische opvolging van het thuisfront een de vele aanmoedigingen die ik van zoveel lieve mensen heb mogen ontvangen, ga ik rusten in Kuta, Lombok.

Het was erg, hard en leek nooit voorbij te gaan, maar ik behoor weer tot de levenden. Nu nog beetje rustig aan doen en dan kunnen we er weer tegenaan gaan. Eén voordeel: in Mataram heeft Michel een nieuw fototoestel gevonden, weliswaar eenvoudig, maar ik zal jullie verder op de hoogte kunnen houden.

BEDANKT IEDEREEN VOOR DE GEWELDIGE STEUN!!!!!   

Gili Air

Zoals beloofd nog enkele foto's van de Buyckxen tijdens diverse activiteiten.

Laatste ontbijt samen in Sanur

The sky is the limit

Chillen in Padangbai

Laatste avond voor vertrek Sofie

Wij zijn voorlopig niet van dit Gili-eiland te krijgen, het is hier zalig vertoeven.
Tijd om te niksen, te lezen, te schrijven, te snorkelen en Michel heeft een nieuwe hobby gevonden (of een heel ouwe weer opgepikt)... schaken en dat kan je overal en altijd. Zo goed dat mijn pees het doet op de fiets, zo onmogelijk gaat het zwemmen, maar om te snorkelen moet je vooral stil hangen om de vissen niet te storen, dus plak ik hem tegen mijn lichaam en dat lukt.

Een tomatensap en een pint, er moeten nu eenmaal verschillen zijn

Het eiland is nog groen en de kleuren van het zeewater hebben alle schakeringen van glashelder turkoois tot diepblauw. Ook de vissen hebben hevige kleuren die je met woorden onrecht zou aandoen. Voordeel hier is ook dat we geen boot moeten nemen om te snorkelen, het rif ligt vlak voor de kust. Het enige waar ik nooit aan zal wennen in deze tropische temperaturen zijn de muggen. Potjandorie, ik sta elke dag vol beten.

Michel heeft een doorgeraaide vijs, daar verschiet ik niet van...

Gisteren zijn we weer gaan eten met het Belgisch koppel, leuk bijgepraat. Van hen vernemen we dat er toch nogal wat christalmeth geconsumeerd wordt op dit eiland, maar aan twee ouwe rakkers als wij zullen ze dat niet gauw aanbieden. Ik heb voorlopig ook de laatste coctail gedronken, want naar verluidt gebruiken ze hier regelmatig fake alkohol en daar kan je behoorlijk ziek van worden en dat is het me niet waard.

Van op Gili Air zien we de bergen op Lombok waar we zijn over gereden.

Ivm fototoestel zal ik even op de tanden moeten bijten. Morgen of overmorgen hernemen we onze toer rond Lombok en als alles mee zit, moeten we op het eind door Mataram waar ik een nieuw toestel zal kunnen kopen. Tot dan wordt het 'op goed geluk' met ons reservetoestel dat af en toe toch iets te bieden heeft als we de belichting op het donkerste zetten.

Tijdens onze luxe-rustdagen hebben we ook de rest van het traject besproken. Het visum voor Indonesië geldt 60 dagen die we zullen gebruiken, maar niet verlengen. Na Lombok steken we over naar Sumbawa, Flores en misschien Commodo-eilanden om varanen te zien. Dan vliegen we terug naar Singapore waar we een visum voor China zullen aanvragen. Als we dat te pakken krijgen, vliegen we naar Kunming, nemen dan de bus naar het gebied rond Dali en daar gaan we anderhalve maand fietsen langs een rivier. We vliegen terug naar Brussel op 28 april, een datum die ik niet zal vergeten. We beseffen dat het nu mooie strandjes zijn en dat het in China moeilijker en avontuurlijker zal worden. Geen nood, tegen dan zijn we getraind.

Van Bali naar Lombok (8,9,10 jan.)

mijn laatste maaltijd alleen: seafoodbasket

08.01.2015

Terwijl ik zat te schrijven in Sanur  zijn Michel en Sofie vooral blijven chillen in Padangbai. Een dag strand, een dag op een scooter het eiland rond en verder zwemmen en zonnen. 

De laatste avond ben ik hen achterna gereisd en hebben we gegeten in een iets beter restaurant,  vooral omdat ze daar lekkere coctails hebben. Sofie en ik nemen er een op basis van arak, lokale sterke drank, zij met mango- en ik met aardbeiensap. Het sap is vers en dat maakt het toch nog gezond. ;-)

(foto komt later)

0901

Vanmorgen om 05u is Sofie vertrokken richting Singapore om later door te vliegen naar Luxemburg en ook wij verlaten Bali. We nemen de ferry naar Lombok. Volgens de eigenaar van het hotel doet de speedboot er een uur over en de ferry twee uren, dan is de beslissing snel genomen. Ten eerste ben ik in Azië altijd doodziek als we een speedboot nemen, ten tweede hebben wij tijd zat en ten derde kost het met de ferry een habbekrats. We pakken rustig in, rijden naar de pier waar de boot startensklaar ligt. Fietsen tussen de vrachtwagens geplaatst - beetje pietluttig zicht  naast die mastodonten– en wij naar boven. Wat blijkt nu? Aziaten moet je nooit betrouwen als het om tijdstip of afstand gaat. Ze hebben er geen idee van. Om 11U vertrokken, om 15.30u aangemeerd aan de overkant. Toeval wil dat ik voor ’t eerst deze reis reizigersdiarree heb en sinds 03u vannacht op toilet heb doorgebracht, dus ik heb heel de bootreis geslapen en tegen dat we in Lombok waren, voelde ik me beter, dus die lange bootreis was niet zo erg.

We kopen enkele bananen om ons verloren middagmaal te compenseren en gaan op zoek naar een guesthouse. Het is 16u als we op de fiets zitten, dus goed doorfietsen is de boodschap als we dat willen halen voor het donker. Na 32km bereiken we een fatsoenlijke overnachting aan het strand. Wat ik tot nu toe van dit eiland gezien heb doet me denken aan Laos, maar met meer water. 

De omgeving is supermooi, ware het niet dat de bevolking alle grachten, rivieren en de zee gebruikt om afval in te dumpen. Verschrikkelijk vuil is het hier, maar niet op straat. Ze gooien alles in het water wat zij als de vuilbak beschouwen. Ik mis mijn fototoestel erg en we kregen ons reservetoestel niet aan de praat, maar Michel probeert nog eens met een nieuw kabeltje en… yes! Het laadt op, trekt foto’s maar de helft is overbelicht. Vermits dat ad random gebeurt kan ik enkel veel foto’s nemen en hopen dat er een paar goeie bij zijn.

We eten bij de buren en dit is de lekkerste maaltijd sinds Indonesië: Tom Yam écht Thais ( vely hot), squid van de chef en aubergines op zijn chinees, onze lievelingsplat. De kok blijkt een chinees te zijn uit Maleisië die ook in Europa gewerkt heeft.

10.01

We vertrekken op ’t gemak langs de kust naar het noorden. Plan is om het ganse eiland rond te fietsen en hier en daar te stoppen aan een mooi strand. Een onwaarschijnlijk mooie rit, maar niet van de poes, voortdurend op en af… Vandaag voel ik voor het eerst niets meer aan de achillespezen, dat scheelt en de schouder doet het ook goed. De afdaling van de rijstvelden op Bali heeft me de dagen in Sanur nogal wa pijn bezorgd, maar na paar dagen rust is dat veel beter. Ik heb door dat het niet zozeer de beklimming of afdaling is die belastend is voor de pees, maar de staat van de weg en die is op Lombok pico-bello. 

We eten onderweg enkele stokjes squid op de BBQ, meer moet dat niet zijn, want een volle maag fietst moeilijk. 

We fietsen verder naar het vertrekpunt van de boot naar een van de Gili-eilanden dat M heeft gevonden in Lonely Planet, want de speedboten die we eerst tegenkomen zijn veel duurder. De boot is uiteraard overladen en de zee niet echt rustig, maar we overleven de overtocht. Aan boord ontmoeten we een vrouw uit Limburg die hier woont samen met haar man en zoontje van drie. We gaan op zoek naar een guesthouse en om zes uur zijn we afgesproken met het belgisch koppel in een restaurant op het strand. Lekker eten, magnifiek zicht, leuk gezelschap, we beslissen hier enkele dagen te blijven.