Vandaag een rustdag. Het ontbijt deze morgen was veel meer
dan we gewend zijn en Michel heeft zich eens goed laten gaan. Carsten is
opnieuw ok, had gisteravond een lichte zonneslag. Een gram panadol en vroeg onder de wol heeft alles opgelost. We werken alle drie onze
foto’s bij en ik verstuur de teksten van de blog die ik onderweg geschreven
heb. Er is wifi in het hotel, maar niet sterk genoeg om te skypen bvb. We
zoeken vervoer om ons naar Wadi Bani Khaled te brengen waar we willen kamperen en morgen de berg
weer af fietsen. Het hotel krijgt het niet geregeld en de Canadese lerares die
Carsten heeft ontmoet ook niet. Om 13.30u zitten we nog steeds te wachten en ik
zie het alsmaar later worden, dus ik stap de straat op, spreek een lokale man aan,
leg ons probleem voor en om 14.30u worden we opgepikt door een chauffeur met
een pick-up.
De Omani zijn echt behulpzaam, ze hebben dan ook veel tijd, want
zij werken niet. De enigen die je ziet werken zijn mensen uit Pakistan, India
of Nepal.
De Wadi is zeer mooi, maar het is te laat om nog te gaan
zwemmen, dat zal voor morgen zijn. We stellen elk onze tent op onder een
paviljoentje en gaan op tijd slapen, want morgen willen we het hier vroeg verkennen
zonder te veel toeristen in de buurt.
23.12
We sleuren al twee dagen met eieren en vragen aan de kok van
het restaurant om ze klaar te maken als ontbijt. Geen probleem.
We maken een
wandeling naar een grot verderop en komen al zwemmend terug. Carsten en ik
steken onze fototoestellen in een waterdichte zak, voor mij de eerste keer .
Niet slecht, maar niet perfect. Carsten verliest even zijn tas uit het oog en
die is weg met de stroming… het watervalletje gepasseerd. Zonder na te denken
springt hij er achteraan… tas gerecupereerd, 1 teen gebroken. Beetje impulsief geweest?
Het is heerlijk hangen
in het lauwwarme water en weinig mensen op dit uur.
We drogen ons af, pakken in
en vertrekken met nog 40 km voor de boeg.
 |
| EHBO voor de fietszak die een vijs kwijt was |
Onderweg eten we aan een Pakistaans
eethuisje, de beste maaltijd tot nu toe. In de grotere hotels kan je
waarschijnlijk goed eten naar toeristische normen, maar culinair is Oman geen
voltreffer. De meeste Omani koken niet zelf, ze rijden met hun grote auto tot voor de deur van een
coffeeshop en stappen dan niet eens uit. Ze toeteren waarop gereageerd wordt
door een buitenlandse bediende die hen aan het raampje van hun auto komt
bedienen. Als ze uit eten gaan, zitten enkel mannen bij ons in de eetzaal.
Zodra er vrouwen bij zijn, krijgen ze een familiekamertje toegewezen waar ze
met het gezin apart kunnen eten. Ik vraag me af wat de kinderen hier van leren:
niet werken, niet eens de moeite doen om uit te stappen aan de coffeeshop,
altijd maar bediend worden… en het is duidelijk dat dit niet kan blijven duren,
want ooit geraakt de rijkdom ook hier op.
De Wadi was een zeer leuke ervaring en we zijn er langer
gebleven dan gepland met als gevolg dat we de laatste 20km in het donker moeten
fietsen. We zijn heel voorzichtig, de banen zijn oververlicht, maar toch is dit
geen aanrader. Sommige chauffeurs rijden hier als gekken.
We rijden tot aan de zandwoestijn en zetten onze tent op een
plek waar geen auto’s kunnen komen. Met enkel een koplamp als verlichting
kunnen we net de zanderige bodem zien, maar niets van de omgeving, dat is
voor morgen. Uiteindelijk hebben we nog bijna 50km gefietst. Morgen nemen we misschien opnieuw vervoer. Ten eerste om de
afstand te overbruggen naar Niswa en ten tweede heb ik pijn aan mijn
achillespezen. Waarschijnlijk overbelasting, dus gaan we niets forceren.
